Vroeger kon je mij klokslag om 23.00 uur afvoeren, wat ik ook probeerde, de lichten gingen uit. Aan het einde van een feestje na mijn openhart-operatie werd ik voor het eerst in mijn leven naar huis gestuurd. Ik vond dat belachelijk vroeg, keek op mijn telefoon en het bleek 03.00 uur te zijn.
Het leven is er sowieso socialer op geworden sinds dat openzagen.
Om vier uur hadden de anderen het gehad en fietste ik door een mistige, doodstille stad. Van R had ik moeten beloven niet de kortste weg door het park te nemen, maar helemaal via het kerkje en de dijk te rijden. Minder kans op enge ontmoetingen. Ik vond het niet erg. De vogels begonnen al her en der te fluiten. Heel af en toe ergens een lichtje dat het donker benadrukte. De mist werd dichter, ik wilde blijven fietsen. Wat kan een mens genieten met een geheeld hart.