besturingsysteem

Na een lange periode in de datsja, zat ik weer op de boot. Dat vroeg om iets feestelijks. Bijvoorbeeld eens een keer koken. Daar heb ik een enorme hekel aan. Het feit dat je niet 1x, maar 3x per dag moet bedenken wat je wilt eten, en daar dan ook nog eens boodschappen voor moeten doen. En het allerergste: de tijd die je aan het bereiden kwijt bent. Maar als ik er al tijden niet meer dan een kwartier aan heb besteed, dan heeft het opeens wel wat.  
Tijdens het koken kreeg ik berichten van W die zich met zijn man op zijn allereerste vakantiedag in Frankrijk aan het verheugen was op de fruit de mer. Intussen stond ik met een ondefinieerbare pan soep - waar de hele straat van kon eten - voor het fornuis te twijfelen. Kon ik een staafmixer in dat kokendhete bonkige goedje steken? Ik zag mezelf al met oranje brandwonden op een brancard afgevoerd worden. 
Dus app ik W. Dat ik weliswaar 52 ben, maar geen idee heb of ik het zal overleven. W bevestigt dat ik dat gerust kan doen, maar niet nadat hij zich kostelijk heeft vermaakt om deze vraag. Dan wordt hij blijkbaar alert daar in het zuiden, want er volgt nog een bericht. 'Alleen de onderkant, hè, niet de hele staafmixer, anders elektrocuteert u uzelve...'
Ik stel hem op de hoogte dat ik ook weer niet zó onwetend ben. 
W, onderkoeld: Nou ja, ik dacht ik zeg het maar even. 
Ik ging dapper door en stuurde een foto van het gerecht in wording met de tekst: Vrouwtje kookt. Ziet er niet uit. 
W (niet voor niets mijn beste vriend): Vast heel sexy. 
Alleen bedoelde ik de inhoud van de pan. Niet mezelf. 
Toen volgde er een lesje pompoenpittenbehandeling. Ik vond er niks aan en de moeite die ik had genomen ze te bakken totaal zonde. Blijkt dat je die dingen eerst moet drogen. 
Het resultaat van de staafmixer was een dikke prut oranje Olvarit waar zelfs een baby niet in zou trappen. Maar met tips and tricks wist W het op afstand zelfs te redden. Hoog tijd dat hij weer terugkomt.