De eerste keer had ik een rugzak vol met prettige afleiding bij me. Laptop, een boek, een podcast. Geen sprake van. Ik mocht bij gratie gods de spanband van mijn arm halen na het infuus, maar verder moest ik een uur zien door te komen met alleen maar ademhalen, en dan vooral niet al te diep. Tegenover me een klok die bewees hoe lang een uur kan duren.
De vorige keer knalde mijn blaas zowat uit elkaar en na veel vijven en zessen durfde ik toch - na 70 minuten doodstil gelegen te hebben - op de bel te drukken omdat ik het niet meer hield.
Deze keer werd maar weer eens bewezen dat protocollen er zijn om zo'n beetje naar eigen inzicht in te zetten.
Als ik naar de wc moest dan kon ik dat doen.
Wat?! Ik moet hier toch een uur voor lijk liggen voordat ik er een ben?
Ach ja, of nee, sommige mensen redden dat uur niet, vandaar. Maar in ieder geval wel het eerste half uur doodstil liggen. En anders: gewoon naar de wc.