ingewijde

Er zijn hier twee kamermeisjes. De een doet alleen de badkamer en is Chinees, de ander doet de kamer en is Colombiaans. Meestal ben ik er niet als ze bezig zijn, maar gisteren vertelde de Colombiaanse me alle ins en out van haar leven. Acht jaar geleden naar Colombia gegaan, de reis is te duur om vaker te doen, ze houdt van honden, ze woont in de buurt, het is hier goed, enz. 
Vandaag kwam de Chinese binnen en begon een heel verhaal. Een Chinees die Spaans spreekt is niet het allermakkelijkste om te begrijpen.
Ze was alleen vandaag en moest ook de kamer doen, ik zei meteen dat ze dat kon laten zitten, ze knikte even en ging onverstoorbaar door. Ik had gisteren met de Colombiaanse gepraat, dat wist zij wel, die vrouw die praatte altijd met zoveel mensen terwijl er zoveel te doen was...
Toen ging ze dieper op de zaken in en raakte ik haar kwijt. Ik begreep alleen nog dat ze vandaag niet alleen 15 badkamers moest doen, maar ook 15 bedden. Nou ja. 14.
Maar waarom?
Ze herhaalde zich zo vaak dat ik elk rondje iets meer begreep. Maar uiteindelijk weet ik nog steeds niet wat mijn gesprek met de Colombiaanse nu te maken had met haar misere.
Ik knikte en schudde al naar gelang haar stem en uitdrukking. Soms mompelde ik 'lastima / jammer of que pena'. Dat ging blijkbaar zo goed dat ze uiteindelijk de kamer verliet en haar vinger voor haar mond hield.
Ik beloofde plechtig dat ik alles, echt alles voor me zou houden.