om de hoek

Het was museumnacht. We zwierven door de straten van Olot, kwamen een Afrikaanse familie tegen, raakten aan de praat. Hij wilde van onze dichter C weten waar hij vandaan kwam, gaf hem toen raad voor de titel van de bundel die hij aan het schrijven is: Afro-Catalan dan zou alles meteen duidelijk zijn, en dan moest hij vooral deze week even contacten leggen, want er was nog geen donkere inbreng hier. Het zou zeker lukken. 
Voor de Amerikaanse die in Italië woont, of de Nederlandse die in Nederland woont had hij geen suggesties. Van die museumnacht wist hij niets, maar we moesten vooral binnenlopen bij het Ramadanfeest hier om de hoek. Wat we deden, maar te laat. We kregen nog wel elk een papieren lantaarn mee. 
Aan iedereen die we tegenkwamen vroegen we waar die musea toch waren, wat niet geheel lukte, de twee dronken vrouwen, de een totaal, de ander een beetje, namen de tijd. Een museum? Welke? Een van de vier.
O, dat was heel eenvoudig. Rechtdoor rechtsaf. Nee, nee, nee. Rechtdoor en dan daarachter! Nee, echt niet, ga hier maar links en dan rechts. En dan een bochtje nemen. Nou ja - grote gebaren - daar ergens.  
We bedankten en liepen naar daar ergens. 
C: 'Het kan dat we heel dichtbij zijn, het kan ook dat we er heel ver van verwijderd zijn. Eigenlijk kan alles.'
Wat klopte. Bij thuiskomst bleek dat we er van alle kanten omheen gecirkeld hadden.