toen zat ze om mijn vinger

Op het kamp van de buren werd mozaïekles gegeven. Op de website stond niet hoe laat, maar uiteindelijk vond ik een telefoonnummer, die vrouw belde even de leidster, ik kon komen, maar het was wel de laatste keer. Geen probleem vond ik. 
Met een tafeltje dat ik van de vuilnis had gered kwam ik binnen. De mensen zaten al aan een grote tafel ijverig te plakken. Ze keken allemaal op. 
De leidster was not amused. Het was de laatste les. Ik knikte instemmend. Ik wist ervan.
Nou, ik kon niet verwachten dat ik zomaar de laatste les kon meedoen. Volgend seizoen.
Ik bleef gewoon staan, met mijn tafeltje bungelend aan mijn hand. Ik had nog gebeld. Toen was het oke. De vrouw schudde met haar schouders, want zij was het zelf geweest die had gezegd dat ik wel mee kon doen om te kijken of ik er wat aan vond. 
De eerste hindernis was genomen. 
Toen werd de tweede opgeworpen. 
Wat ik met dat tafeltje deed. Ik zei dat ik daar wel mee wilde beginnen.
Hoe ik het in mijn hoofd haalde. Niemand begon met 'groot werk' dus ik ook niet. Ze keek erbij alsof het eerder betekende: en jij al helemáál niet. 
Nee. Ik moest beginnen, net als iedereen, met mijn huisnummer. 
Ik protesteerde niet. 
Consternatie. Want ik had geen plankje mee. Ook geen steentjes.
Ik beheerste me, zei niet dat dat ook allemaal helemaal niet op de website stond. Ik bleef gewoon lief glimlachen. Mijn tafeltje stond inmiddels als offerande in een hoekje.  
Toen was een cursist wel bereid om effe een plankie voor me te zagen. 
Ik nam plaats en ging verder met mijn tactiek, waarvan ik pas achteraf besefte dat ik hem tot in de puntjes beheers. Niet tegen weerstand ingaan, maar rustig meebewegen.
Mijn tactiek kwam tot een hoogtepunt toen de leidster naast me kwam staan om me op de vingers te tikken. R-U-I-M-T-E laten tussen de steentjes anders kan je niet voegen. 
'Komt nog heel wat bij kijken, hè, bij mozaïeken.' zei ik bloedserieus.