bezoekers

De dag begon met een oudere man die mijn krullen mooi vond. Ik grapte wat heen en weer met hem, en toen complimenteerde hij me ook nog eens met mijn lieve blik. Later kwam zijn dochter de jassen halen, en ik vroeg waar ze haar vader had gelaten. Ze lachte. Maar na een paar minuten stond die vader (ca. 70) weer voor mijn neus, pakte mijn beide handen vast bleef ze maar schudden en knijpen en zei: 'Ik had nog naar je gezocht, maar ik zag je niet. Er zouden meer mensen zoals jij moeten zijn.'
En daar word ik dan voor betaald. 
Maar aan het einde van de dag had ik heel ander kaliber voor mijn kassa staan. 
'I want to make an official complaint!'
Ik trok mijn wenkbrauwen klantvriendelijk omhoog en ging in de ik-incasseer-graag-stand. 
Er volgde een wollig verhaal over de projectie die in de publieksruimte speelt. Vier vechtende oude mannen in slow motion. Je kunt het nauwelijks vechten noemen, maar ze boksen en slaan een beetje soft op elkaar in. Deze man was er echter van overtuigd dat het mijn geestelijke gezondheid zou schaden. Ik zou ongemerkt een interne agressie opbouwen en uiteindelijk minder aardig worden door het zien van deze film, en dat was niet goed voor mij. En hij had zitten kijken, het duurde maar liefst een half uur! 'You HAVE to sue them! What's the next step? Children being stabbed here?'
Mijn techniek is als volgt. Ik praat gewoon heel begrijpend mee met mensen die ergens mee zitten, zo lang, dat ze op een gegeven moment gek van zichzelf worden.
In dit geval was dat niet handig. Ik werkte mezelf meteen in de nesten. 
Hoe lang ik hier al werkte? Twee maanden. En al die tijd moest ik tegen diezelfde agressieve film aankijken? Inderdaad. Maar toen zei ik om nog wat meer met hem mee te bewegen dat er inderdaad collega's waren die er commentaar op hadden. 
Aha! Hoe ik heette. Was dat met een C of een K? Hij wilde namelijk een mail sturen naar de directie, en er persoonlijk voor zorgen dat ik geen last meer van die ellende zou hebben. Ik kreeg visioenen van verkeerde mailtjes die mijn collega's misschien in de problemen zou brengen, dus zei ik dat het commentaar eigenlijk over de vrouw ging die op een olifant probeert te klimmen. Omdat het zo saai was. 
Hij schudde zijn hoofd om zoveel onbenul. 
Hij was een socioloog, een kunstenaar én rabbijn. Hij gaf me wel even zijn website. 
Toen zei ik dat we bijna gingen sluiten... 
Hij droop af om binnen een paar minuten weer voor mijn neus te staan. 
'Ik zie daar een billboard 'Help I'm in the museum! hangen. Dat moet je serieus nemen!' Ik beloofde dat ik dat zou doen en wenste hem een fijne avond. Hij bedankte en zei dat ik me geen zorgen hoefde te maken over zijn mail. Hij zou me anoniem houden. Maar intussen nam hij me van top tot teen op en kon ik hem horen denken: grote vrouw met krullen, blauwe ogen...