De volgende ochtend hingen we her en der wat rond en zaten ook onder een eeuwenoude boom waar Tolkien blijkbaar had zitten schrijven. Daarna stapten we weer in de auto, die ons nu nog dreigender berichten stuurde. We werden geacht een safe stop maken. Daar zat best wat in, want de ene na de andere functie stopte ermee. We namen de parkeerplaats vlak bij de Long Barrow, lieten de auto staan omdat die er nu helemaal mee was gestopt en liepen de heuvel op om daar de nacht door te brengen.
Overdag is zo'n graftombe goed te doen, maar erin slapen is een ander verhaal. Voor mij dan. Volgens de Wizard was het een van zijn meest geliefde huizen. Ik vond het allemaal prima, zolang ik er maar niet in hoefde. Ik nam mijn matje mee om mij bovenop het graf te installeren.
Ik lag er heerlijk, maar kon toch niet slapen.
Om een uur of 2 kwam er plotseling een man naar boven lopen. Hij bleef staan uitkijken over de velden. Toen hij me eenmaal had ontdekt vroeg hij: 'Is that you?' waarop ik bevestigend antwoordde.
Een adequate vraag behoeft een adequaat antwoord.
Hij kwam gezellig naast mij liggen, maar na het uitwisselen van een paar zinnen kwam hij erachter dat ik een andere you was dan hij voor ogen had. Ik had Pete moeten zijn.
'I asked you if it was you, and you said yes.'
'Of course I did, because I am me.'
Daarop kreeg hij zo onbedaarlijk de slappe lach, dat eventuele geesten zich zeker hebben verheugd over ons plezier daar bovenop hun 5,500 jaar oude graf.
Joe had zijn baan opgezegd en leefde nu in een camper. Hij trok Engeland door en vond het leven een stuk beter na de ommezwaai. Zoals deze ontmoeting.
Ik bood hem whisky aan, die we dan wel samen uit dat ene glas dat ik had moesten drinken. Hij vond het brilliant.
'Tell me, Caroline, when was the last time you've met someone in the dark?'
Voor alles een eerste keer.
Ik kreeg een high five.
We keuvelden ons zo'n beetje de hele nacht door, terwijl ik me probeerde voor te stellen hoe hij eruit zag. Ik kon alleen de vage contouren zien, maar had wel het idee - misschien ook door zijn prettige stem - dat hij geen quasimodo zou zijn. Waarschijnlijk was hij met hetzelfde bezig, want hij zei: 'I'm much too exhited now to go to sleep.'
Ik vroeg me intussen af hoe ik het voor elkaar kon krijgen om mooi wakker te worden na twee dagen niet gedoucht te hebben, mijn haar in de verkeerde soort dreadlocks, en de kreukels van een geïmproviseerd kussen in mijn wang gedrukt.
Ik vond niet zo snel een oplossing.
Het was raar wakker worden naast een man die opeens meer was dan alleen een stem. Veel knapper nog dan ik me in het donker al had voorgesteld. Ik had graag een foto van hem had gemaakt, maar was te bescheten dat te doen, en wat nog belangrijker was: het zou de betovering verbreken. Wat ik nog wel durfde was hem stiekem fotograferen toen hij met zijn knapzak de heuvel afliep.
Overdag is zo'n graftombe goed te doen, maar erin slapen is een ander verhaal. Voor mij dan. Volgens de Wizard was het een van zijn meest geliefde huizen. Ik vond het allemaal prima, zolang ik er maar niet in hoefde. Ik nam mijn matje mee om mij bovenop het graf te installeren.
Ik lag er heerlijk, maar kon toch niet slapen.
Om een uur of 2 kwam er plotseling een man naar boven lopen. Hij bleef staan uitkijken over de velden. Toen hij me eenmaal had ontdekt vroeg hij: 'Is that you?' waarop ik bevestigend antwoordde.
Een adequate vraag behoeft een adequaat antwoord.
Hij kwam gezellig naast mij liggen, maar na het uitwisselen van een paar zinnen kwam hij erachter dat ik een andere you was dan hij voor ogen had. Ik had Pete moeten zijn.
'I asked you if it was you, and you said yes.'
'Of course I did, because I am me.'
Daarop kreeg hij zo onbedaarlijk de slappe lach, dat eventuele geesten zich zeker hebben verheugd over ons plezier daar bovenop hun 5,500 jaar oude graf.
Joe had zijn baan opgezegd en leefde nu in een camper. Hij trok Engeland door en vond het leven een stuk beter na de ommezwaai. Zoals deze ontmoeting.
Ik bood hem whisky aan, die we dan wel samen uit dat ene glas dat ik had moesten drinken. Hij vond het brilliant.
'Tell me, Caroline, when was the last time you've met someone in the dark?'
Voor alles een eerste keer.
Ik kreeg een high five.
We keuvelden ons zo'n beetje de hele nacht door, terwijl ik me probeerde voor te stellen hoe hij eruit zag. Ik kon alleen de vage contouren zien, maar had wel het idee - misschien ook door zijn prettige stem - dat hij geen quasimodo zou zijn. Waarschijnlijk was hij met hetzelfde bezig, want hij zei: 'I'm much too exhited now to go to sleep.'
Ik vroeg me intussen af hoe ik het voor elkaar kon krijgen om mooi wakker te worden na twee dagen niet gedoucht te hebben, mijn haar in de verkeerde soort dreadlocks, en de kreukels van een geïmproviseerd kussen in mijn wang gedrukt.
Ik vond niet zo snel een oplossing.
Het was raar wakker worden naast een man die opeens meer was dan alleen een stem. Veel knapper nog dan ik me in het donker al had voorgesteld. Ik had graag een foto van hem had gemaakt, maar was te bescheten dat te doen, en wat nog belangrijker was: het zou de betovering verbreken. Wat ik nog wel durfde was hem stiekem fotograferen toen hij met zijn knapzak de heuvel afliep.
RSS-feed
