Na het bekijken van de hoepelende vrouwen en vuurspuwende mannen en het zitten in de duivelstroon van een van de eeuwenoude stenen, liepen we terug omdat ik niet meer op mijn benen kon staan. We kwamen weer langs de Paddestoelenstop. Tussen de stenen had de Wizard zoveel gespreksstof opgedaan dat hij nogmaals bij de paddo's wilde blijven, dus kreeg ik een maagdelijk witte deken en een schapenvelletje. Het is natuurlijk onzin om uitgerekend tijdens deze nacht te willen slapen, en niet heel levenskunstenaarachtig omdat je geacht wordt 'Happy Solstice!' te roepen tegen iedereen die je maar tegenkomt - een ritueel dat mij aan de camino deed denken - maar dit gaf me toch niet voldoende energie of aardstralen om de hele nacht te kunnen doorwaken.
Intussen lag ik heerlijk tussen de schapenvellen te luisteren naar gesprekken over bewustwording, healing, ayahuasca, San Pedro cactus, routes en aangewezen geboorteplaatsen.
Ik zeg niets.
Tegen vieren moest ik herrijzen om de zonsopgang te zien.
De Wizard had het in zijn hoofd gehaald dat we dat op de Ridgeway moesten doen. We vertrokken in ganzenpas naar de top, alleen vonden de paddestoelmensen het veel te koud en veel te lang duren. Zij wilden gewoon naar de stones om daar het ritueel te ondergaan.
Ik was niet helemaal helder. Dus stemde ik zonder woorden in met het volgen van de Wizard om een honderd in een dozijn zonsopgang te zien, maar dan ook nog eens de afgezwakte versie omdat in het oosten een heg stond die ons uitzicht verstoorde, terwijl ik een zonsopgang had kunnen meemaken die dichter bij was, door de 5, 500 jaar oude stenen zou schijnen, tussen de hippies die met hun rituelen bezig waren.
Geloof dat het credo van deze eeuw is: pak je momentum.
Intussen lag ik heerlijk tussen de schapenvellen te luisteren naar gesprekken over bewustwording, healing, ayahuasca, San Pedro cactus, routes en aangewezen geboorteplaatsen.
Ik zeg niets.
Tegen vieren moest ik herrijzen om de zonsopgang te zien.
De Wizard had het in zijn hoofd gehaald dat we dat op de Ridgeway moesten doen. We vertrokken in ganzenpas naar de top, alleen vonden de paddestoelmensen het veel te koud en veel te lang duren. Zij wilden gewoon naar de stones om daar het ritueel te ondergaan.
Ik was niet helemaal helder. Dus stemde ik zonder woorden in met het volgen van de Wizard om een honderd in een dozijn zonsopgang te zien, maar dan ook nog eens de afgezwakte versie omdat in het oosten een heg stond die ons uitzicht verstoorde, terwijl ik een zonsopgang had kunnen meemaken die dichter bij was, door de 5, 500 jaar oude stenen zou schijnen, tussen de hippies die met hun rituelen bezig waren.
Geloof dat het credo van deze eeuw is: pak je momentum.
RSS-feed
