Ik ging met mezelf op een minivakantie. Die zou bestaan uit het geven van een lezing bij het Radboud, nachtelijk Nijmegen induiken en dan aftaaien naar een hotel. 
De start ging niet geheel vloeiend. 
Met de TomTom aan, miste ik een afslag. Dat was dan wel omdat ik afgeleid was door een telefoongesprek, maar toch. Apeldoorn valt slecht te missen, al is het maar omdat het de meest gemiddelde stad van heel Nederland is en er daarom alle consumententesten worden uitgevoerd. 
In Nijmegen miste ik de scherpe bocht aan de Waalkade naar mijn hotel, en belandde vier parkeerplaatsen verderop. Het was eenrichting, dus liet ik het zitten en sleurde mijn koffer naar het hotel.
Daarna zwierf ik door de stad en ging toen veel te vroeg op pad omdat ik mezelf ken en vooral in combinatie met een TomTom, een lezing geven met techniek die het zomaar kan begeven en dozen uit te laden boeken.
 
Ik had geen plattegrond van het complex gekregen. Het heeft drie ingangen. Ergens achter het Spinozagebouw kon ik wel parkeren had ze op mijn vraag geantwoord. Deze contactpersoon had geen mobiel nummer gegeven. 
Eerst zat ik in de westvleugel van het ziekenhuis waar drie heren zich over het vraagstuk: Welk gebouw is het Spinozagebouw? bogen.
Ze kwamen eruit. 
Ik moest de auto weer in. 
Toen ik de auto wederom geparkeerd had, het gebouw niet te vinden, en een baliemedewerker nog minder, en niemand die ergens wat vanaf wist, was ik twintig minuten verder. Alleen maar lege gebouwen, met nog legere balies. 
Mijn chagrijn bouwde op. 
Ik stuurde een blaffende mail naar mijn contactpersoon dat ze me moest bellen. Dat deed ze niet. 
Uiteindelijk had ik het goede gebouw te pakken, maar stond mijn auto veel te ver weg om die zware dozen helemaal naar toe te sjouwen. 
De sterren kwamen bij het chagrijn. 
Een conciërge, eindelijk een die aanwezig was, wees me de weg. Ik mocht van hem tussen die paaltjes doorrijden. Hij vond mijn auto mooi.
Ik reed tussen de paaltjes door. 
Laadde uit en kwam toen mijn contactpersoon tegen. Ik ben inmiddels zo oud geworden dat ik dit soort onprofessionaliteit niet meer pik. Vooral niet omdat ik voor de lezing 50 euro zou ontvangen. Die waren al op toen ik de slang van de benzinepomp in de geleende Jaguar stak.  
Maar toen ik eenmaal binnen was, werd het leuk. Behalve dat de apparatuur het inderdaad niet deed. Mijn presentatie was niet op het scherm te krijgen. De ene na de andere student kwam tevergeefs proberen. Ik dacht inmiddels: het zal allemaal wel. Totdat er een blonde schone kwam die taktaktak de hele boel aan de praat kreeg, mij met rode blosjes toelachte, nog even recapituleerde waar het allemaal aan lag en hoe ik dat op kon lossen en toen kon ik eindelijk ademhalen en luisteren naar een lezing van Francine Oomen die al ruim begonnen was. 
Mijn lezing ging vloeiend. 
Daarna werd de stresstest weer actief. Er was geen uitrijkaart geregeld. Nee. Ik moest zelf even naar die conciërge, ja, diegene van 3 gebouwen verderop, om te vragen hoe dat hier moest. Zij hadden namelijk geen idee. Niemand die zei: ik regel het even voor je. 
Ik liep drie blokken terug. 
Naar beneden naar de garage, daar betalen dan zou alles in orde komen. Hebben jullie geen uitrijkaart voor gasten? Nee. Daar had hij nog nooit van gehoord. 
De garage was leeg en donker. Ik betaalde. Daar ging mijn fee nog verder de min in. De trap kon ik niet vinden. Tegen de richting in liep ik naar boven en hoopte dat er niet een dronken automobilist de hoek om zou scheuren. Dat gebeurde niet. 
Ik laadde de dozen weer in (te optimistisch ingeschatte verkoopcijfers) en reed naar het hotel terug. In 1x dit keer. Toen ging ik met mezelf in de oude stad op een oud terras een oude wijn en oude taco chips nuttigen terwijl ik mijmerde over de zin van het zijn van een onbekende schrijver. 

De Hokjesman kwam binnen en schreeuwde onmiddellijk, na 1x lachen, dat ik een gespleten tong had. Ik werd aangestaard door de gastvrouw. Toen moest ik mijn tong uitsteken. Daar had ik niet zo heel veel zin in. 
​Nadat het geheel uitvoerig onderzocht was en de analyses over mogelijke psychische oorzaken uitputtend besproken waren, schonken we nog maar eens in. 

Opeens stonden er zo'n 20 vreemde mensen in mijn tuin. Hoewel, zo opeens was het niet, het waren vrienden van A die geen feestlocatie had en nu dus wel.
Het was een merkwaardige ervaring. Geen gastvrouw zijn, maar je toch even bekommeren om een plant waar tegen aangeleund wordt zodat alle bladeren schreeuwden om hulp. En betrapte ik iemand, die mij had gevraagd wat het rookbeleid was - verboden - op een sigaret en toen ik er wat van zei, wees hij naar een man die ik niet kende: 'Hij deed het ook.'
Vreemde gasten sla je toch niet meteen van je terrein af. Dacht ik.  

De oude uitgever stond op mijn voicemail. Hij had wat aan te merken op de sms die ik hem stuurde om hem te bedanken voor de notities die hij bij Russisch water had gemaakt. 
Die sms dat was niet de bedoeling. Daar kon hij niets mee. Ik mocht hem mailen, bellen of een postkaart sturen. Maar sms, of WhatsApp, of wat ik ook had, dat kon hij niet lezen, helemaal niet mee omgaan, nee, van dat soort dingen wilde hij verre blijven. 
​
En ik maar denken dat ik iets aardigs had gedaan. 

Ik maakte voor het eerst van mijn leven een PowerPointPresentatie. Daar was ik zelf erg tevreden over totdat ik, toen ik het geheel voor een allerlaatste keer oefende, een paar dia's niet meer tevoorschijn kreeg, wat gek was, want ik had niks veranderd. Ik probeerde van alles, niks lukte. Behalve het helemaal laten verdwijnen van de presentatie.
Ik begon opnieuw. 
Toen ik bij de Rotary aankwam, kreeg ik een kabeltje om de laptop met de projector te verbinden en verdween de presentatie opnieuw. Het was een mysterieuze verdwijning. Het hele bureaublad verdween zodra dat kabeltje werd aangesloten. Ergens was ik wel blij te zien dat anderen daar ook niks van begrepen en dat niemand in staat was een oorzaak te vinden.  
Het duurde even, maar uiteindelijk heb ik de presentatie gehouden, compleet met PPP, aandachtig publiek, een goed glas wijn en heerlijke maaltijd. 

M kwam eten en we namen ons leven, de politiek en de wereld door. Daar werden we niet vrolijk van. M zei al dat we niet in een neerwaartse spiraal zouden eindigen, maar daar had ik weinig vertrouwen in. 
Totdat we de muziek erbij pakten. 
Het voordeel van wonen op een boot is dat het volume op tien kan, zolang de terrasdeuren maar dicht blijven. Ik danste op de zware, sexy tonen van Barry White terwijl M op het terras stond te roken en de rondvaartboten niet wisten wat hen overkwam.
Toen zochten we duetten uit. Islands in the sun. Vluchten kan niet meer. Something stupid. Daarna stapten we over naar Gilbert O'Sulivan en via Clauda de Brey eindigden we met Andre Hazes. 

Deze week houd ik een voordracht over Waantje voor de Rotaryclub. Die afspraak staat al maanden, maar ik las nu pas de mailtjes goed door. Daarin stond dat het zo leuk was dat ik over Waantje en de Galapagoseilanden zou komen spreken. 
De Galapagoseilanden. 
Ik belde mijn contactpersoon. Biechtte op dat ik daar nooit was geweest, maar dat ik wel een alternatief kon bieden, mijn voettocht naar Santiago omdat die tenslotte gelinkt was met het maken van mijn kinderboek. 
Het bleef stil. Toen kwamen er aarzelende geluiden door de telefoon. 
'Ik ben wel op Spitsbergen geweest. Misschien bedoelde je dat?'
Ze werd meteen enthousiast. Dat bedoelde ze. Met Redmond O'Hanlon! 
Redmond doet het goed bij vrouwen van een zekere leeftijd. 
'Het zou wel kunnen, als je het echt wilt, maar het is er dan met de haren bij gesleept. Beter om het bij Spanje te houden. Of zijn er dan heel veel mensen teleurgesteld omdat het niet over de Galapagos gaat?'
Ze had het alleen de voorzitter verteld. Maar ze zei het op zo'n manier dat ik het gevoel heb dat er meer mensen katterig naar huis zullen gaan.

Ik ging eten bij S&H en bleef logeren. S vroeg aan H of het bed wel schoon was. Het antwoord was zodanig dat ik vroeg: 'Betrekkelijk schoon, bedoel je?' Dat klopte. Adriaan van Dis had er een nacht in geslapen. Het kon heus nog wel.
Het was laat. Dus lieten we het zo, al draaide ik toch even het kussen om. 
Ik had net een column van Arnon Grunberg gelezen die schreef dat een vrouw waarmee hij naar bed was gegaan na afloop vertelde dat ze ook met Abdelkader Benali had geslapen. Dat gaat mij wat te ver, maar misschien kan ik me richten op de 1 nacht beslapen bedden van grote schrijvers. 

De huurders waren heel dik en heel jong. Zij had blauw haar en hij had piercings door zijn neus. Tattoos waren bij allebei in ruime mate aanwezig. Hun kleding was Gothic. Niet per se de types waarvan ik zou denken dat ze zich mijn boot konden veroorloven. Laat staan mooi zouden vinden. 
Ik had wijn klaargezet. Geen bier. Toen ik wegging bedacht ik me dat ik even had moeten zeggen dat drugsgebruik op mijn boot verboden is. Tegelijkertijd probeerde ik de visioenen van vuilniszakken vol lege bierblikjes, colaflessen, wiet- en hamburgerverpakkingen uit mijn hoofd te zetten. Vertrouwen. Dat ze goed met mijn boot zouden omspringen en niet helemaal lam en stoned spullen door de ruimte zouden gooien om uit te vogelen hoe zwaartekracht nou eigenlijk precies in elkaar zit. 
Vandaag checkte ik ze uit. Alles nog heel. Alsof ze er niet geweest waren, zo schoon. 

We troffen elkaar op mijn bootterras. De ex-vlieger, de vlieger en de tweede ex-vlieger. Gelukkig-zijn was het onderwerp.
De ex-vliegers waren een tikje ongelukkig, de ene omdat hij weer wilde vliegen, maar hem de pas was afgesneden. De andere omdat hij wilde verhuizen terwijl hij nog geen maand in zijn nieuwe huis zit.
De enige vlieger wilde ophouden met vliegen. En toen wilde de enige schrijver die momenteel niet schrijft, schrijven.