Ik viel met mijn neus in een after party van een trouwerij die de dag daarvoor was gehouden. Er zouden 40 gasten komen, die ze allemaal in de tuin konden ontvangen. Terrassen, zitjes, veranda's en grasvelden te over. 
Dus zat ik, in plaats van me in het zweet te lopen met een te zware rugzak in de hitte, Engelse conversatie te voeren met de nodige glazen witte wijn en naar een Airforce show te kijken vanaf het balkon dat het hele huis omspant. Glas in de hand. 

Ik was voorbereid op het niet voor te bereiden. Een week optrekken met de Wizard moet je niet doen als je van te voren wilt weten waar je aan toe bent. Zie dit.
Het enige wat ik wist was dat we zouden gaan lopen en in de bossen overnachten. Ik in de geleende bivakzak, hij in zijn hangmat.
I, die de verhalen over de Wizard kent, vroeg of ik wist waar ik heen ging. Niet helemaal. Ik wist dat ik op Bristol vloog en dat hij me zou komen halen. Of ik geen adres had. Had ik niet. Naam van de plaats waar het dorp dan? Ook niet. Maar jij denkt dat hij je wel komt halen? Ja, zeker. En als hij er niet is, dan werd het een ander soort vakantie. I had zo haar gedachten erover. Ik stelde haar gerust en vertelde dat ik de eerste nacht bij zijn zus zou logeren, en blijkbaar was dat heel mooi. I zei dat ze eerder het idee had dat zo'n zus net zo zwerverachtig zou zijn als hij zelf. Ik dacht het niet, maar het kon natuurlijk altijd. Ik zou wel weer zien.
​Natuurlijk stond de Wizard op het vliegveld. We reden naar de kust, Weston-super-Mare. En toen we de oprijlaan opgingen, dacht ik toch even: zie je wel...

In een min of meer rare vlaag zei ik ja op de vraag van I of ik meeliep in de nacht van de vluchteling. Niet heel handig. Ik moest de vers binnengekomen vertaling van Waantje doornemen, mijn boot huurklaar maken en mijn rugzak pakken voor een wandeltocht in Engeland. 
Toch liep ik mee, mezelf voor ogen houdend dat wat minder slaap ook geen probleem zou zijn. En eenmaal op het terras vergat ik eigenlijk dat ik mezelf had voorgenomen om meteen naar huis te gaan. De wekker zou om 4.30 gaan. En toen dacht ik alleen nog maar: als ik mijn paspoort heb, is het goed. 

 De volgende ochtend reed ik door naar Oudega, naar F&H die over waren vanuit Frankrijk. Ik weet niet hoe het met jullie schoonouders staat, maar dit zijn degenen die je je droomt. Toen ik mijn ex de laan uitstuurde, trof ik een bezoekregeling met hen. Ik zie ze een keer per jaar, of in Frankrijk of in Nederland. 
Ze stonden daar op een prachtige camping, ik kreeg mijn eigen trekkershut, de vrouw van de camping wilde nog een spontane schrijversavond organiseren, hetgeen niet lukte, wat ook niet erg was, want we zaten heerlijk in de zon met Chinees het leven door te nemen en bij het afscheid wilde ik het jaar alweer doorduwen. 

Ik ging met mezelf op een minivakantie. Die zou bestaan uit het geven van een lezing bij het Radboud, nachtelijk Nijmegen induiken en dan aftaaien naar een hotel. 
De start ging niet geheel vloeiend. 
Met de TomTom aan, miste ik een afslag. Dat was dan wel omdat ik afgeleid was door een telefoongesprek, maar toch. Apeldoorn valt slecht te missen, al is het maar omdat het de meest gemiddelde stad van heel Nederland is en er daarom alle consumententesten worden uitgevoerd. 
In Nijmegen miste ik de scherpe bocht aan de Waalkade naar mijn hotel, en belandde vier parkeerplaatsen verderop. Het was eenrichting, dus liet ik het zitten en sleurde mijn koffer naar het hotel.
Daarna zwierf ik door de stad en ging toen veel te vroeg op pad omdat ik mezelf ken en vooral in combinatie met een TomTom, een lezing geven met techniek die het zomaar kan begeven en dozen uit te laden boeken.
 
Ik had geen plattegrond van het complex gekregen. Het heeft drie ingangen. Ergens achter het Spinozagebouw kon ik wel parkeren had ze op mijn vraag geantwoord. Deze contactpersoon had geen mobiel nummer gegeven. 
Eerst zat ik in de westvleugel van het ziekenhuis waar drie heren zich over het vraagstuk: Welk gebouw is het Spinozagebouw? bogen.
Ze kwamen eruit. 
Ik moest de auto weer in. 
Toen ik de auto wederom geparkeerd had, het gebouw niet te vinden, en een baliemedewerker nog minder, en niemand die ergens wat vanaf wist, was ik twintig minuten verder. Alleen maar lege gebouwen, met nog legere balies. 
Mijn chagrijn bouwde op. 
Ik stuurde een blaffende mail naar mijn contactpersoon dat ze me moest bellen. Dat deed ze niet. 
Uiteindelijk had ik het goede gebouw te pakken, maar stond mijn auto veel te ver weg om die zware dozen helemaal naar toe te sjouwen. 
De sterren kwamen bij het chagrijn. 
Een conciërge, eindelijk een die aanwezig was, wees me de weg. Ik mocht van hem tussen die paaltjes doorrijden. Hij vond mijn auto mooi.
Ik reed tussen de paaltjes door. 
Laadde uit en kwam toen mijn contactpersoon tegen. Ik ben inmiddels zo oud geworden dat ik dit soort onprofessionaliteit niet meer pik. Vooral niet omdat ik voor de lezing 50 euro zou ontvangen. Die waren al op toen ik de slang van de benzinepomp in de geleende Jaguar stak.  
Maar toen ik eenmaal binnen was, werd het leuk. Behalve dat de apparatuur het inderdaad niet deed. Mijn presentatie was niet op het scherm te krijgen. De ene na de andere student kwam tevergeefs proberen. Ik dacht inmiddels: het zal allemaal wel. Totdat er een blonde schone kwam die taktaktak de hele boel aan de praat kreeg, mij met rode blosjes toelachte, nog even recapituleerde waar het allemaal aan lag en hoe ik dat op kon lossen en toen kon ik eindelijk ademhalen en luisteren naar een lezing van Francine Oomen die al ruim begonnen was. 
Mijn lezing ging vloeiend. 
Daarna werd de stresstest weer actief. Er was geen uitrijkaart geregeld. Nee. Ik moest zelf even naar die conciërge, ja, diegene van 3 gebouwen verderop, om te vragen hoe dat hier moest. Zij hadden namelijk geen idee. Niemand die zei: ik regel het even voor je. 
Ik liep drie blokken terug. 
Naar beneden naar de garage, daar betalen dan zou alles in orde komen. Hebben jullie geen uitrijkaart voor gasten? Nee. Daar had hij nog nooit van gehoord. 
De garage was leeg en donker. Ik betaalde. Daar ging mijn fee nog verder de min in. De trap kon ik niet vinden. Tegen de richting in liep ik naar boven en hoopte dat er niet een dronken automobilist de hoek om zou scheuren. Dat gebeurde niet. 
Ik laadde de dozen weer in (te optimistisch ingeschatte verkoopcijfers) en reed naar het hotel terug. In 1x dit keer. Toen ging ik met mezelf in de oude stad op een oud terras een oude wijn en oude taco chips nuttigen terwijl ik mijmerde over de zin van het zijn van een onbekende schrijver. 

De Hokjesman kwam binnen en schreeuwde onmiddellijk, na 1x lachen, dat ik een gespleten tong had. Ik werd aangestaard door de gastvrouw. Toen moest ik mijn tong uitsteken. Daar had ik niet zo heel veel zin in. 
​Nadat het geheel uitvoerig onderzocht was en de analyses over mogelijke psychische oorzaken uitputtend besproken waren, schonken we nog maar eens in. 

Opeens stonden er zo'n 20 vreemde mensen in mijn tuin. Hoewel, zo opeens was het niet, het waren vrienden van A die geen feestlocatie had en nu dus wel.
Het was een merkwaardige ervaring. Geen gastvrouw zijn, maar je toch even bekommeren om een plant waar tegen aangeleund wordt zodat alle bladeren schreeuwden om hulp. En betrapte ik iemand, die mij had gevraagd wat het rookbeleid was - verboden - op een sigaret en toen ik er wat van zei, wees hij naar een man die ik niet kende: 'Hij deed het ook.'
Vreemde gasten sla je toch niet meteen van je terrein af. Dacht ik.  

De oude uitgever stond op mijn voicemail. Hij had wat aan te merken op de sms die ik hem stuurde om hem te bedanken voor de notities die hij bij Russisch water had gemaakt. 
Die sms dat was niet de bedoeling. Daar kon hij niets mee. Ik mocht hem mailen, bellen of een postkaart sturen. Maar sms, of WhatsApp, of wat ik ook had, dat kon hij niet lezen, helemaal niet mee omgaan, nee, van dat soort dingen wilde hij verre blijven. 
​
En ik maar denken dat ik iets aardigs had gedaan.