Aan de jongen van de pomp vertelde ik het verhaal van de douchende monteur. Hij kon er maar niet over uit, waarom? Hoe haalde die man het in zijn hoofd? Was hij ook oud of zo? Ja, het kon natuurlijk dat die man een klik had met mij. Ja. Hij zag ook wel dat ik misschien aantrekkelijk was. Maar jee, nee. Waarom had ik niet even wat gezegd? Dan had hij hem op zijn bek geslagen. Of voor schut gezet. Of allebei. Goh, nou, jee. Ja, die klik dat zou kunnen, ik was niet lelijk of zo. En die douche dan? Hij zou er zelf nooit meer in willen. Ja, hij had toen misschien gedacht dat het mijn vriend was. Zou kunnen. Hoewel. Hij wist ook wel dat ik eindeloos vrijgezel was. Toch?

We zouden eigenlijk een wandeling van 17 km gaan maken, maar toen ik naar het station liep en de wind voelde, vond ik dat toch niet zo'n prettig plan. In plaats daarvan bleven we beschut en maakten er een Haarlemse hofjestocht van.
Het plezier je als een toerist te gedragen in een vermeend bekende stad, is erg groot. We schuimden de ene pittoreske binnenplaats na de andere af, belandden in een schuilkerk met een schitterend Strobelorgel waar W zijn vader al op zag spelen, en eindigden in de avond onverwachts aan een tafel van vrienden die we tegenkwamen. 

Ik deed niet eens mijn best om mijn teleurstelling en irritatie te verbergen. Ik had volgens de app, die ook nog My Welness wordt genoemd, in die twee weken 8908 calorieën verbruikt. Bovendien had die F-app mij ook nog gemeld dat ik als een atleet had getraind met een effect van 93 op de schaal van 100, dus stond ik al klaar voor alle complimenten en medailles die er beschikbaar waren.
M begreep er ook niets van. Die durfde het al helemaal niet meer over 'stappen zetten' te hebben, maar vertelde wel en passant dat als je een meting deed nadat je flink had doorgehaald het vocht uit je spieren was verdwenen. 
Ik keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. Hij ging snel door met het opnoemen waar het nog meer aan kon liggen, terwijl ik intussen in gedachten mijn avonden naliep. Vrijdag zoveel gedronken dat ik niet meer naar huis kon. Zaterdag aangeschoten vertrokken, misschien zelfs dronken. Zondag, ondanks voornemen, genoten van aangeboden wijntjes.
​Maandag de meting. 

De afgelopen tijd had bestaan uit: een uur apparaten, een uur Pilates, meer dan een uur yoga, nog een uur apparaten, een uur body balance, 12 km lopen, meer dan een uur roeien op de Amstel, een uur uitputtende Zumba, een ochtendwandeling van meer dan een uur, nog een keer apparaten, nog een keer yoga, nog een keer roeien, en toen kwam de meting waar ik erg naar uit had gekeken en was ik in ALLE waarden slechter geworden. 

Wat word ik toch moe van al die bedrijven die hun producten veranderen om meer te verdienen. Het begon lang geleden al met Tomatientje. Ze verlengen het. Echt duidelijk te proeven. De Thai op de Zeedijk, Bird, die de prijzen omhoog gooide en de kwaliteit naar beneden sinds de rijen de straat vullen, de andere Thai Ocha in de Binnenbantammer, die de prijzen gelijk hield maar de porties halveerde, de hummus van Garden Gourmet, die de kleine bakjes vanaf de onderkant opeens schuin laten oplopen, zodat het van boven lijkt alsof ze dezelfde afmeting hebben, maar er minder in gaat, en van de grote variant is de humus nu aangelengd met ik weet niet wat, de structuur is totaal anders. Smeuïger. Smeriger. 
En dan lezen dat provincies, gemeenten en het rijk het eens zijn geworden met het op volle kracht doorgaan met het plaatsen van windmolens op land. Ondanks alls protesten, terwijl windmolens in zee plaatsen GOEDKOPER is. 
Het wordt tijd voor een grootscheepse opstand. 

Eens per jaar wordt er op twee boten verderop een burenkool gehouden, waar het hele rak is uitgenodigd. Van mensen aan de wal moeten we even niets hebben. 
E maakt de lekkerste boerenkool die er bestaat, nog nooit beter gegeten, en de rest neemt wijn mee. Het wordt al jaren gehouden en het mooie is dat iedereen geaccepteerd wordt zoals hij is. Dat betekent steevast dat er minimaal een, maar meestal twee woonbootgenoten al volledig lazarus binnen komen zeilen om vrolijk verder te drinken, terwijl de anderen een touw proberen vast te knopen aan dat wat er allemaal verteld wordt en als dat niet lukt, wat bijna altijd het geval is, er instemmend wordt geknikt en tjonge jonge, nou! wordt gezegd. 

De avond in O werd langer en nog veel gezelliger dan we al voorzien hadden. I kon me niet naar het station brengen omdat de flessen maar bleven kantelen, al deed zij dit zelf, en werd ik uiteindelijk in het bed van de oudste uithuizige dochter gelegd. 
Een geweldige kamer met uitzicht op een bomenpartij. Ik liet de gordijnen open en lag de volgende ochtend te genieten van het uitzicht en de rust. En om het feest compleet te maken kreeg ik later in de zon voor het raam - in een hoekje met twee fijne kleine leren stoelen -  koffie, jus en muesli. Ik gebruik exact dezelfde yoghurt voor mijn ontbijt, toch was ik ervan overtuigd dat deze veel en veel beter was. 

Koningin Maxima opent in mei het PrinsesMaximaCentrum, een ziekenhuis voor kinderen met kanker. Dus dacht ik dat zij Waantje goed kon gebruiken om haar openingsspeech aan op te hangen.Dat schreef ik haar. Wel beleefd natuurlijk. De gewenste aanhef blijkt 'Majesteit' te zijn, en niet 'Beste Max'. 
Gisteren kreeg ik reactie van de Dienst van het Koninklijk Huis. Mijn vriendelijke geste is zeer op prijs gesteld.