beginnende twijfel

We hebben elkaar weer opgetrommeld - de leuke mensen van het laantje - en zitten buiten op mijn terras in een ruimtelijk inzichtbouwwerk dat ik er provisorisch neerzette om een idee te krijgen van de grootte van de veranda die ik wil maken. 
Men is niet enthousiast. 
Veel te donker wordt dat. Waarom geen pergola? Waarom eigenlijk niet die ingestorte pergola aan de andere kant fixen? Waarom niet twee of drie palen met daar iets tegenaan? 
Omdat ik al mijn leven lang droom van een romantische veranda. 
Waarom niet romantisch zitten onder je rozenprieel?
​Omdat je daar nat wordt als het regent. En ik wil kunnen schrijven onder het afdak als het regent en toch warm is. 
Ja, maar wij kennen jou, jij zit altijd hier op het terras voor je huisje.
Alleen als er bezoek is. En dan met mijn rug naar de zon. 
Hoofden worden geschud. 
Je haalt alle zon weg.
Ik heb een tuin van 320 m2! Er zijn nog genoeg zitjes over. Ik heb vijf mogelijkheden!
Ze bleven erbij. 
Het was drie tegen een. 
Toen belde ik een vriend. Die was ook tegen. 
Toen belde ik mijn zus. Die dacht dat er erg veel licht weggehaald zou worden. 
Toen belde ik mijn broer om hem te vertellen dat hij de enige was die het zag zitten. 
Natuurlijk, zei hij. Je moet het ook gewoon doen.