de man, de lach en de kiespijn

De Turkse lamp had geen snoer, dat moest ik 'even zelf doen.' Dat klonk heel goed, alleen wist ik wel dat 'even' in mijn geval langer zou gaan duren.
Toch kocht ik optimistisch een snoer, maar vergat dat de verkoper zei dat ik er een moest kopen met een los te schroeven lichtknop, dus geen verlijmde.
Ik kocht een verlijmde. 
In plaats van te wachten op W, die het wel voor me wilde doen, maar het nog beter vond als ik het zelf deed onder zijn bezielende leiding, ging ik aan de gang. De video aan zodat hij kon zien hoe ik het deed. We kwamen een heel eind tot het loskrijgen van de fitting. Ik kon, ondanks schroevendraaier, het palletje niet vinden en moest naar een verjaardag. 
Dus deed ik de fitting en de schroevendraaier in mijn tas, hoopte op een technisch uitziend iemand in de trein, die er niet was.
Op de verjaardag zaten twee mannen een beetje verwijderd van de anderen in fijne gemakkelijke stoelen. Zij werden het. De ene nam het geheel van mij aan - inclusief de aanwijzing dat het palletje aan de zijkant moest zitten en niet aan de onderkant wat hij misschien zou denken - probeerde het een halve seconde en gaf het toen aan de man naast hem. Die deed zijn bril af en ging er eindeloos mee aan de gang, maar kreeg het niet voor elkaar. 
Dat voelt goed. Dat het zo'n man niet meteen lukt. Dat kwartier van mij was nog niet zo gek. 
De ander werd zeker door het gepruts van zijn buurman, pakte het geheel weer terug en kreeg het in no time voor elkaar. 'Je denkt dat het palletje aan de onderkant zit, maar het zit aan de zijkant.' Triomfantelijke uitspraak. Ik liet dat gaan, maar pestte hem wel met het mechanisme dat ik herkende. Pas als iemand anders er een rotzooi van maakt, heb je niets meer te verliezen en vliegen je prestaties naar ongekende hoogten.
​Hij lachte.