Ik had nauwelijks geslapen, was bezig geweest met diverse scenario's van hoe ik tussen scherpe tanden ten onder zou gaan. En dat alles al in volslagen paniek. Daar kwam die boodschappenhond ook nog eens bij.
Dus pleitte ik voor een minder agressieve hond. Want, zoals ze zelf al had toegegeven, was het geen irreële angst om bang te zijn voor vechthonden.
Ze zouden wel zien. De kans bestond dat als ik niet geconfronteerd zou worden met een vechtjas, ik nog altijd extreem bang voor ze zou zijn. Aan de andere kant zou ik waarschijnlijk minder ver durven gaan tijdens de sessie, en dan was het minder effectief, zo niet tot mislukken gedoemd.
Ze ging het bespreken.
En wat deed dat onmogelijk ingewikkelde onnavolgbare brein van mij?
Nadat ik op had opgehangen denken dat een vechthond misschien toch wel de beste optie zou zijn.