Your wish...

P had een plan. Paardrijden in de heuvels bij de Etna. Hij had in zijn leven zo'n drie keer gereden. Bij mij lag het anders. Vanaf mijn vierde had ik eindeloze middagen voor ons huis in het bos gezeten om langsrijdende ruiters te vragen of ik er even op mocht, wat nooit mocht, dus was ik dolgelukkig toen ik op mijn zesde op paardrijles werd gezet. 
Het was zo lang geleden dat ik had gereden dat ik toch wel op een beetje een rustig paard hoopte, maar erom vragen zou mijn eer te na zijn. 
We hobbelden een slecht onderhouden weg af, diepe kuilen, grote keien, en kwamen na veel bochten terecht op een ranch waar niemand te bekennen was. Er stonden genoeg paarden om uit te kiezen, zelfs twee ezels en een schaap. De rest was zoals het hoorde. Her en der oud materieel, vervallen schuurtjes die op instorten stonden, een trailer, een verweerde hangmat en doorgeroeste auto's. Dit moest goed komen.
Achter de stallen stonden drie paarden gezadeld en uiteindelijk kwam er een magere man tevoorschijn die zowaar van onze boeking op de hoogte was. We kregen andere caps aangemeten, groter want onze hoofden waren verkeerd ingeschat. P kreeg een zwart paard dat naar een trapje werd gereden. Ik vond het een giller, maar verweerde me niet toen het mij ook overkwam, ik had net anderhalve week achter de rug van door mijn been zakken en schatte mijn lies niet al te rekbaar in, dus de Sinterklaasmanier kon geen kwaad.
Ik had in gedachten het paard dat ik toegewezen kreeg al gekozen, dus was gelukkig. Een cognackleurige. Ze zag er mooi uit, maar het werd weer eens duidelijk dat 'looks' niet alles was. Niet vooruit te branden, behalve toen we langs een niet-gecastreerde hengst reden die het op haar had voorzien. Toen vloog ze alle kanten op om daarna weer heel gemoedelijk her en der grazend de heuvels te beklimmen.