Niks te zien

Ik speurde de gracht af op zoek naar de vermiste kajak en vond hem bij de Montelbaanstoren, gevuld met water. Er zat een oude man op een bank. Ik ging snel naar huis om de peddel en een hoosblik te halen. Toen ik terugkwam zat de man er nog steeds. Hij kwam van zijn bank af en ging bovenaan de trap op de reling zitten, terwijl ik naar beneden ging. Hij staarde. Ik moest op mijn buik liggen en ver over de kademuur hangen om het water eruit te kunnen scheppen. Ik probeerde niet te denken aan het uitzicht van de oude man. Toen ik met een rood hoofd weer rechtop stond, staarde hij nog steeds. Ik zei dat ik me door zijn blik erg ongemakkelijk voelde. Hij hield zijn mond stijf dicht. Pas na drie keer herhalen zei hij dat hij effe wilde zien hoe ik dat deed. En die kajak lag eerst daar. Hij gebaarde naar de verte. 
Het interesseerde me geen ruk. 
Ik moest droog die boot in zien te komen. Hangend aan de kade proberen het laatste stukje met een sprongetje dusdanig te overbruggen dat ik niet voor zijn ogen in de gracht zou plonzen. Ik stond. Toen moest ik mezelf nog in die veel te nauwe opening zien te wurmen. En mijn lenigheid is niet dusdanig dat ik me daar geen zorgen om maakte. Dat lukte ook. Dat geeft dan toch een triomfantelijk gevoel. Toen ik naar boven keek, was de man verdwenen.