Ik had mij net in de moderne bibliotheek geïnstalleerd om eens flink te gaan werken, ergens achteraf aan het beste tafeltje, met geweldig uitzicht op de oude stad, toen I voorbij liep, mij zag zitten en kwam vragen of ik mee ging zwemmen. Er was een sauna aan zee en het feest begon om 13.00 uur. Ik had nog een half uur om mijn zwemspullen te gaan halen en om te lachen om het feit dat ik twee dagen geleden nog had gedacht dat ik de dans zou ontspringen omdat M niet in de buurt was.
Het was vrouwenuurtje en de sauna zat vol. Het was er erg gezellig, ik kreeg hier en daar instructies en liep met drie andere vrouwen mee naar de gladde pier met het zwemtrapje. Zij lieten zich even in het water zakken en gingen er meteen weer uit, maar ik vond de temperatuur erg meevallen (5 graden) en zwom wat heen en weer. Toen we weer met z'n allen in de sauna zaten, werden mijn slagen bewonderend besproken. Ik bekende dat de Iceman mijn ex was. Hilariteit alom. 'En wij gingen jou nog uitleggen hoe het allemaal moest!' 

Er zijn drie nieuwe gearriveerd. Allemaal met heftige deadlines. Het schiet maar niet op. In de keuken maakte ik even een praatje met Z, die na tien minuten aan het werk ging. In de avond kwam I bij het vuur zitten en verdween na twintig minuten naar haar kamer om nog even te werken. De rest van de nieuwkomers zag ik helemaal niet. 

Het weer was niet al te best de afgelopen dagen. Druilerig. Zo'n mooi Nederlands woord. Ondanks het druilen liep ik door het stadje, trotseerde ik de harde wind op het strand, én was ik blij dat M hier niet was, want dan had hij zeker in zee willen zwemmen. In IJsland deden we dat terwijl de temperatuur van de zee 1 graad was.
Bij het alleen het idee van zwemmen, kreeg ik het al koud. 

Van P en L kregen we de uitnodiging om met z'n allen te lunchen in het visrestaurant. Ik vond dat een goed idee, vooral ook omdat ik dan de Russische en de Dichter, die ik beiden maar 1x had gezien, zou spreken. Gezellig. Schrijvers onder elkaar. 
Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. De stiltes werden opgevuld met brood en crackers. Maar na het hoofdgerecht kwam het dan toch nog op gang. Ik had het allang opgegeven, mijn hoofd bevond zich inmiddels in een glazen ballon, maar L - die natuurlijk gewend is aan niet-communicatieve schrijvers - kreeg het uiteindelijk voor elkaar. Toch was ik blij dat de lunch op een gegeven moment voorbij was. Het is een beetje waar ik van tevoren bang voor was: schrijvers die alleen maar in hun laptop zitten en verder onzichtbaar zijn. Heel anders dan de bonte chaos van de oude visfabriek in Skagaströnd, al moet je natuurlijk nooit vergelijken. Daar zag je het werk aan de muur groeien, werden er tussendoor jongleerballen gemaakt, deden we indoor mountainbike wedstrijden en zakten we 's avonds geregeld door.
Ik heb mijn hoop gevestigd op de volgende lading, die aanstaande zaterdag arriveert. Er moeten toch schrijvers zijn die aan het clichébeeld voldoen? 

Het grote lege huis, dat even ietsje voller was, is weer leeg. De Noorse en de Zweedse zijn vertrokken. De Russische en de Poet heb ik allebei 1x gezien en daarna nooit meer. 
Gisteren werden er vijf nieuwe namen op het schoolbord geschreven, dat leek opbeurend, maar ze komen pas de 16e aan. Van P begreep ik dat hij in de twaalf jaar dat hij hier werkt, dit nog nooit heeft meegemaakt. Genoeg schrijvers tijdens de decembermaand willen vluchten. Op mijn vraag of er misschien kunstenaarscafés zijn waar ik heen kan, werd hij enthousiast. Ja, er is een Jazzcafé. Hij pakte het foldertje erbij, bladerde snel er doorheen, en hield toen vertraagd op.
In december gesloten. 
Of ik het eng vond in het grote huis? Sommige schrijvers raken wat van slag van de wind die onheilspellende geluiden maakt.
Nee, geen probleem. Alhoewel mijn kamer zich aan het einde van de lange gang bevindt met een uitbouw ernaast, met een bureau. Elke keer als ik laat op de avond binnenkom, stel ik me voor dat er een geest aan dat bureau zit te schrijven. 
P heeft een sterk vermoeden dat mijn verblijf me veel zal opleveren. Gotland staat bekend om zijn mystiek. Hij was benieuwd. Ik eerlijk gezegd ook, want in de week dat ik hier zit heb ik nog geen letter op papier gekregen. 
P vertelde dat een Finse dichteres die moeite had met dichten, in drie weken een roman schreef. Had ze daarvoor nooit gedaan. P geloofde haar eigenlijk niet, maar nadat hij binnen een half jaar een kopie op zijn bureau vond wel. Het boek ontving een prestigieuze Finse prijs en is in in diverse landen uitgebracht. 
Vanaf vandaag heb ik nog precies drie weken... 

We hadden het uitje goed voorbereid. We wisten waar de bus zou vertrekken en ook hoe laat. We wisten waar we moesten aankomen en ook hoe laat de ferry naar Färö zou gaan. We wisten dat het Ingrid Bergman Center open zou zijn en gingen vol goede zin op weg. Anderhalf uur later stonden we op het eiland en liepen naar het cafeetje dat volgens google open moest zijn. Was het niet.
De fietshuur had daar moest plaatsvinden.
We rekenden uit hoe lang het lopen zou zijn, anderhalf uur, en dan ook nog terug, die tijd hadden we niet. Vanwege de bus. Dus namen we de eerste ferry terug, duimend dat we de bus zouden halen, anders moesten we drie uur wachten. Buiten. In de kou.
De bus zou vertrekken op het moment dat de ferry aankwam. 
Door heftig zwaaien lukte het. 
Toen kreeg I een geweldige uitbrander omdat ze de kaartjes niet voldoende gereed had voor de man. Maar we waren binnen. En zaten weer anderhalf uur in de bus. Thuisgekomen dacht ik toch nog eens checken op de site van dat centrum dat volgens google open moest zijn.

Het zat al twee dagen in de planning. Een avondje met z'n drieën bij de haard plus een fles wijn. Voorgesteld door U. Zij had de fles al in huis. De avond dat het mij werd verteld, dacht ik nog; waarom niet meteen vanavond, iets met momentum, enz. Maar ook: ach, het is wel goed om eens geen directe behoeftebevrediging toe te passen. 
Dus gingen I en ik gister na het eten naar de zitkamer, maakten de haard aan en de fles (die I toch ook maar had gekocht) open en wachtten op U die nog aan het werk was. En aan het werk bleef.
Ik kan de volgende conclusies trekken. 
1. Altijd het momentum pakken. 
2. Altijd zorgen voor een eigen fles. 
3. Altijd beducht zijn op het feit dat het vooroordeel van schrijvers en drank ook wel eens niet klopt.  

De ochtend bracht ik door met het verkrijgen van inspiratie. Dat deed ik door zo'n beetje alle kronkelige steegjes van Visby te bewandelen, te stoppen bij een cafeetje waar ze zowaar geen ultiem slechte koffie serveerden (ze laten de kan hier eindeloos op het warmhoudplaatje staan), wat aantekeningen te lezen, te ontbijten in onze keuken, de fiets te pakken en de heuvel af te sjezen naar zee. In de zon, veel wind, langs de gesloten strandtenten, zomerhuisjes en uiteindelijk ging ik buiten adem die hele steile heuvel weer op om uitgeput in mijn serene kamer te concluderen dat het prachtig was.
​Maar waar was de inspiratie?

Doordat ik gisteren de hele dag in bed had doorgebracht, was ik vanmorgen om zeven uur al in de keuken. Er klapte een deur. En bahm. Daar stond de mysterieuze ghostwriter voor mijn neus. 
In mijn hoofd was hij een Quasimodo geworden, die teruggetrokken in zijn hol leefde. 
Een vriendelijke vijftiger schudde me de hand. Hij stelde zich voor. En voegde toen zachtjes toe: 'I'm a poet.'

Er zit schot in de ghostwriter. Er ligt een groot stuk zalm op zijn plankje.  

Geveld door een heftige griep. 

We hebben een mysterieuze schrijver in het huis. Zijn naam staat op het grote schoolbord in de hal. Hij zou in kamer 7 moeten zitten, maar hij laat zich niet zien. Ik begin wel nieuwsgierig te worden en de Noorse I met wie ik naar een concert zal gaan, ook.
We zitten aan de keukentafel en bespreken de mogelijkheden. I denkt dat hij misschien verlegen is. Ik denk dat het ondanks verlegenheid toch vreemd is dat we hem nog geen één keer in de keuken hebben gezien.Verlegen mensen moeten ook eten. I vermoedt dat hij dat buiten de deur doet. Ik betwijfel het. Voor elke maaltijd naar buiten gaan lijkt me omslachtig, maar het brengt me wel op een idee. Ik stel enigszins lacherig - zodat het nog een grap kan zijn - voor om plankje 7 in de ijskast te bekijken. 
'Heb ik al gedaan,' zegt I al kauwend. 
​'Leeg.'

Gisteren maakte ik een wandeling en kwam een Pipi Langkous-boom tegen. Vandaag hoorde ik dat Pipi hier in Visby is opgenomen.