De eerste dagen in Amsterdam vielen mee, vond ik het weer heerlijk in mijn boot, vooral al dat water om me heen deed me goed en het was fijn de vrienden weer te zien, maar toen kwam de knal. Misschien ook omdat mijn leven bijna een week bestond uit alleen maar administratie en schoonmaken.
De Datsja die bewoonbaar gemaakt moest worden (1 hele dag schrobben met hulp) en de boot verhuurklaar. De eerste keer is dat een regelrechte ramp. Ik doe zelfs de plinten. Ervaring leert dat ik er elk jaar weer te makkelijk over denk. Drie dagen. Met her en der een pauze. Het werden er meer. 
 
Op dit moment zit ik in een boot die werkelijk onovertreffelijk schoon is, met geurende hyacinten in een vaas, stroopwafels in een mooi Chinees potje, Prosecco met nieuwe glazen ernaast, ontbijtkoek en fruit naast de gidsjes en do's en don'ts, even verderop de fles Zuydam voor een lekker glaasje oude Jenever, op het terras bloeiende narcissen en sfeerverlichting op zonne-energie, binnen eigenhandig een nieuw stekkertje aan een lamp gemonteerd zodat de kans op kortsluiting gedegradeerd is, en in de ijskast wat biertjes.
Ik zou hier zelf graag gast zijn. Maar nog liever zou ik nu, nu het zo megaschoon is hier gewoon blijven. 

E aan de telefoon. Die heeft mijn IJsland-album op FB gezien. Hij vindt het maar een desolate ellende. Voor mij is het een van de mooiste landen waar ik tot nu toe geweest ben. Hij vindt dat moeilijk te geloven. Hij zou er depressief van worden. Vooral in de winter. Voor de winter zou ik zelf ook niet instaan. Maar goed. Hij blijft erbij: deprimerend land waar hij nooit naar toe hoeft. 
Ik: 'Maar goed dat het niets is geworden tussen ons.'
E: 'Ja, maar je had van mij wel mogen gaan.'
Nog een reden om blij te zijn. Een man die denkt dat hij mij toestemming moet geven. 

Met W liep ik door de stad om her en der wat te eten. Het begon met een voorgerecht op een terras op de Javastraat en eindigde via een omweg in het Pompstation op de Borneoweg. Een erg aan te raden tactiek, overgenomen van collega I. Je ziet de stad weer op een andere manier, je neemt de achterafstraatjes en ontdekt nieuwe tenten. Even uit je eigen buurt waar alles van voor tot achteren bekend is. Dat is ook het mooie van weggeweest zijn. Je blik is scherper. Mijn tip aan de andere kunstenaars was: neem je huis goed in je op als je weer voor het eerst binnenkomt. Ik deed het zelf ook en haalde meteen de helft van de spullen weg, schoof mijn bank naar een andere kant en was gelukkig. 

En daar was weer het prachtige water rond mijn boot. Dat blijft toch altijd een bron van geluk. Daar kwam ook nog eens het fietsen bij. Dat had ik twee maanden niet gedaan. Toen ik opstapte en goed zat, slaakte ik per ongeluk een soort kreun, en zei hardop tegen mezelf: 'O, wat is dit lekker,' allemaal opgevangen door een man die ik over het hoofd had gezien en die mij bevreemd nastaarde. 

M is een vliegtuigspotter en hij had een supersonische app op mijn telefoon geïnstalleerd die het mogelijk moest maken de vertraging van mijn zus uit de VS inzichtelijk te krijgen zodat ik niet om zes uur onnodig uit mijn bed hoefde. 
Allerlei vliegtuigen te spotten, eindeloos veel, zo veel dat je je afvraagt hoe het mogelijk is dat dat zo vaak goed gaat, maar geen vliegtuig waar mijn zus in zat. 
Dus stond ik er anderhalf uur te vroeg.
Ik pikte haar op met de auto en voelde me een local. Op dit vliegveld kwam ik ruim twee maanden geleden aan, nu wist hoe dit land eruit zag, kende een handjevol IJslanders, twee dozijn kunstenaars, wist dat de wijn ondanks de prijs niet te doen was, en had ik er gewerkt. Ik was drieënnegentigduizend woorden verder.

We gingen het land door. Hier en daar een beetje te snel, we misten het oudste parlement ter wereld alsmede de tactonic plates, maar kniesoor. Het was adembenemend. Behalve dan dit deel van de route zich op de Golden Circle bevindt, en ik als een haas naar al die toeristen keek. 
Na een dag geisers, watervallen en een fijne hotpot, reden we naar Vik. Ik had me alleen vergist. In Vik was een week ervoor al geen plek meer te vinden en ik boekte blijkbaar iets meer terug op de weg. Was ik allang weer vergeten. We moesten een half uur terug. Na een dag rijden viel dat niet mee. Maar mijn programma voor de volgende ochtend zat goed in elkaar. Een reisleider was er niks bij. Eerst naar een verlaten hotpot, al had ik nog geen idee waar die zich precies bevond, dan de zwarte stranden van Vik, daarna naar de Ice Lagoon. Wie zou er niet met mij op pad willen.
Maar voor deze nacht moesten we zelf inchecken. Het was een oude boerderij. Ik had al visioenen van enge toestanden: krakende, piepende deuren en misdadige medegasten, maar toen wij aankwamen zat er een stel buiten te roken en werden we met een woordenstroom, waar de waterval niks bij was, onthaald.
Of we in een hotpot wilden? Die was hier achter het huis. Vijf minuten met de auto, tien minuten lopen. Ik promoveerde naar de titel Cosmic Navigator. Het IJslandse stel ging om 00.00 uur, als we mee wilden waren we welkom. 
Wij wilden liever met daglicht. 
De volgende ochtend regende het, en dat hield niet meer op. Toch gingen we er heen, staken met veel moeite een kolkende stroom over (natte voeten), kwamen zeikend nat aan en toen bleek het water ongeveer net zo koud als wij het hadden. Wat natuurlijk onzin is. Het was zo'n 37 graden. Maar te lauw om daarna weer vrolijk in natte kleren rond te dwalen. Dus liepen we weer terug. Natte voeten nog natter. 
Ik had acht weken geen regen gehad. Nu bleef maar doorgaan. 
We zouden doorrijden naar de Ice Lagoon, maar om drie uur begon het enorm te misten en te ijzelen. We keken op de kaart, concludeerden dat het ondoenlijk was om daarna nog bij het vliegveld te geraken en keerden om. 
Dat deden we allemaal om tijdens de terugrit niets van het landschap te zien - regen, regen, regen - te verdwalen in de buitenwijk vlak bij het vliegveld en slapeloos wakker te liggen vanwege overvliegende vliegtuigen, om om drie uur gewekt te worden door de wekker, precies op het moment dat we net ingeslapen waren. 
Dag IJsland.