Ik had het idee dat aan de kortsluiting in lijf en apparaten een einde was gekomen. Toch moest de apotheose nog komen.
Zaterdagavond. Computer. Glas wijn. Toetsenbord. 

Vanmorgen ging ik naar mijn baken.
​S zag mijn fiets voor zijn Oploshok een slip maken. Hij ontving me heel hartelijk, terwijl je zou denken: hij heeft zoveel tijd in die hele f***ing MBP (ik wist niet eens wat dat betekende) besteed, dat hij me het eerstvolgende seizoen niet meer wil zien. 
Ik bekende dat mijn laptop niet meer reageerde. Op niets. Zelfs niet op mijn weloverwogen tirade. En ook dat het mijn eigen schuld was. 
Hij handelde zoals een man in de oertijd handelt: hij stelde gerust en loste op. 
Ik kreeg een grotere Mac Book Pro mee, moest mijn eigen MBP in een zak met rijst stoppen, en dan op - ik vind persoonlijk de vrouwenmanier - wachten tot de laptop tot bezinnen zou komen. 

Via de tuinapp werd het duidelijk dat alle leuke vrouwen van het laantje zich naar hun huisjes zouden begeven en er werd een voorschot genomen op koffie bij de kachel. De huisjes winterklaar maken stond ook op het programma. Althans, op het mijne.
De ruiten van R waren beslagen, de kachel stond hoog, het water op. Bergschoenen moesten uit. In de hoek stond een koffertje vol sloffen. Ik vond dat idee alleen al geweldig. Vooral toen R riep dat de konijnensloffen het grootste waren.
Ik pakte de konijnensloffen. 
We zaten rond de kachel. R duwde een kop koffie in mijn handen, maar ik raakte geobsedeerd door mijn voeten. Het waren donkere konijnen. Elk konijn had ook gewoon twee oren. Ik had het gevoel dat mijn voeten met die konijnen erbij verworden waren tot een kinderboerderij waar niemand meer omheen kon. Ik probeerde het toch. 
Maar het voelde zo idioot dat ik mijn voeten in konijnen had gestoken. Het gesprek ging langs me heen. De konijnen moesten uit. 
Al werd dit door de gastvrouw niet helemaal begrepen. 

Ik had bedacht dat ik mezelf weer eens goed moest aanpakken. Dat betekende een proefles boksen in een andere club dan deze zomer omdat ze daar het martelgehalte tot 2 uur lang weten op te voeren. En zo ver hoefde ik van mezelf niet te gaan. 
Deze club zit in Amsterdam-Noord. En vanwege de regen en aanstaande inspanning zag ik er al de hele middag tegen op. Mijn sportkleding had ik om drie uur al in mijn sporttas gedaan, als bewijs voor mezelf dat ik zou gaan. Ik at vroeg en trok om zes uur mijn schoenen aan. En weer uit. Sprak mezelf toe en deed ze weer aan. 
De regen viel mee. De pont kwam meteen. Ik had de route in mijn hoofd. 
De papaverweg was afgesloten. Ik was 20 minuten onderweg. Ik had tijd zat. Ik keerde om. 
Wat er dan in mijn hoofd gebeurt is materiaal. Laat ik het zo maar zien. 

Mijn laptop had ik afgegeven bij mijn grote vriend S van ICentre. Hij blijft altijd rustig hoe paniekerig je ook aan zijn balie staat, hoe groot de hartverzakking ook is bij zijn mededeling dat je je computer toch wel twee dagen zult moeten missen en hoeveel mensen er ook in de rij staan met zo hun eigen problemen. 
Vanmiddag belde hij op. Dat het kind het weer gewoon deed, en snel ook. Het kon afgehaald worden. Dit was tien minuten nadat ik mijn printer met een mes had gemaakt (om bij een of andere knop te komen waren mijn vingers niet plat genoeg), en kon ik bij hem aan de balie constateren dat mijn hart weer in een normaal tempo sloeg. Lang leve S van ICentre. 

Na een boswandeling reden W en ik naar het strand en raakten we in een strandtent. Hond Moos naast zijn baas. Een meisje van zes kwam aan onze tafel staan. Haar eerste vraag: 
​'Als jullie hond doodgaat, maken jullie er dan as van of begraven jullie hem?'
De kop van Moos kantelde een fractie. 
Het meisje wees naar haar eigen hond. Een mini-exemplaar dat ergens onder een stoel was gekropen.
'Als onze hond doodgaat moeten we hem niet laten staan.'
'Opzetten, bedoel je?'
'Ja. Dat vind ik niet zo fris.' 
W vertelt het meisje dat Moos nu nog leeft, maar als het dan toch moet gebeuren ze as van hem maken en hem op het strand zullen uitstrooien omdat Moos zo van strand houdt. Alleen is dat verboden.
'Mag dat niet?'
'Nee. Maar we gaan het toch doen. Stiekem.'
Het meisje vindt dat een goed idee.
Ze aait Moos even.  

En toen ging mijn laptop in een mokkende vertraging die elke keer zo lang duurde dat ik intussen de afwas deed, stof afnam of pakketjes opstuurde. Vervolgens ging mijn printer in de aanval en kreeg ik - behalve blauwe handen van de nieuwe cartridge die ontplofte - die hele verdomde wagen niet meer naar het midden van het geheel zodat het überhaupt onmogelijk was iets te fixen. Toen daarna mijn hart op hol ging en de arts alle mogelijke oorzaken opsomde, trok ik er op uit met W om al die zaken keihard te negeren en vanzelf wel te merken wanneer ze opgelost zouden zijn.  

De stemming op de vergadering van de tuin was geen gezellige. Dit jaar is er een verdere tweedeling ontstaan tussen het nieuwe bestuur dat allerlei verbeteringen op het complex aanbrengt en een groep oude tuinders die tot nu toe officieus de scepter zwaaiden.
Voorbeeld. 
De groep Natuurlijk Tuinieren mag van de oude tuinders niet het gemeenschappelijk gereedschap gebruiken omdat deze groep niet in het oude vertrouwde werkurenstramien werkt. En het lukt ze nog ook.
De voorzitter vertelt over het nieuwe entree waar bloemen zijn aangeplant. Het grint moest voor een deel wijken zodat het er nu wat minder begraafplaatsachtig uitziet.
Een oude tuinder komt van achter uit de zaal naar voren. Hij heeft een A4 onder zijn arm. Dit is de vijfde keer dat hij naar de interruptiemicrofoon loopt.
Wat dat allemaal wel niet heeft gekost?
Niets. 
De man loopt net een tikje norser terug. 
De voorzitter informeert de vergadering dat er een Nieuwkomersdag georganiseerd wordt. De zeshonderd aspirantleden zullen worden aangeschreven.
De man staat al weer bij de microfoon. 
Wat dat geintje wel niet gaat kosten?
Eh.. koffie en thee.
​En tijd natuurlijk. Om die mail te verzenden. 

Op een mooie conferentie van de VOKK raakte ik in gesprek met een man. Tijdens het gesprek dwaalde zijn blik continu af naar mijn decolleté, die ik die dag echt niet overtuigend had. 
Soms gebeurt dat. Dat ogen van mannen - geen idee of ze zich daar zelf van bewust zijn - continu afdwalen. Alleen vond ik hem niet het type. 
Na afloop van de conferentie stond ik met een aantal mensen te praten. Mijn openhartoperatie kwam ter sprake. De man grijnsde en trok zijn overhemd open.
​Een majestueus litteken sierde zijn borst.

M, die ik voor het eerst ontmoette: 'Ik word zo chagrijnig van mensen die altijd vrolijk zijn.' 
Daar kreeg ik onbedaarlijk de slappe lach van. 

P, 75 jaar, zit bij mijn ouders en complimenteert mij over mijn nek. Ik begrijp niet meteen waarom ze opeens mijn nek uitkiest om enthousiast over te raken. Het blijkt dat ze de bedankfoto die ik stuurde in haar hoofd heeft.
'Ja, het is geen ranke zwanenhals of zo, dat niet, maar je hebt een sterke, stevige nek!' Ze knikt tevreden. 
Nou heb ik regelmatig stilgestaan bij de stevigheid van diverse onderdelen van mijn lichaam. Maar mijn nek zat daar tot nu toe toch niet bij.   

Dit was mijn derde boekpresentatie, en het was by far de mooiste, leukste, ontroerendste en professioneelste. Dat laatste kwam door Irene Moors die uit losse pols het hele publiek om haar vingers wond met precies de juiste toon, grappen en woorden over Waantje. 
Mijn zus verzorgde voor onwaarschijnlijk lekkere M&M catering, Icing Smiles voor de meest onvoorstelbare geweldige taart, en VUmc Kinderstad voor de perfecte locatie. En de mooie sfeerreportage werd gemaakt door Sarah Wong.