Wat een luxe om een tuin te hebben. En dan niet zo maar een, maar eentje van 320 m2. Dat is groot, dat is veel, dat is een paradijs op zich. Als ik onkruid sta te wieden of voor de zoveelste keer een plant verplaats, denk ik vaak aan hoe het zou zijn als ik deze tuin niet had. Dat denk ik al in de niet-C-tijd, hij hielp me de chemo door, maar nu helemaal. Vandaag, op deze Koningblijftbinnendag, waren alle buren er. Dat betekent koffie met W in de zon, even langs een bloeiende, tja, wat is dat nu eigenlijk, lopen, via R terug, die weet alles, het blijkt een acacia, rommelen in mijn tuin, naar andere R die een waterlelie voor me heeft, vijver van de bagger ontdoen, wat lezen, dan toch nog maar even het ingestorte kunstwerk weghalen, en dan ook maar meteen die sprieten die eronder groeiden zodat de gunnera alle ruimte krijgt. En nu, half zeven, in de laatste sprieten zon - de verandering trekt langzaam op - eten en wederom gelukkig zijn met mijn tuin en alles wat daarbij hoort.
0 Comments
Your comment will be posted after it is approved.
Leave a Reply. |
Blog t/m sept 2016 |