We hingen aan de bar en aan de karaoke, aan de pool en de darts, want nadat je hebt verteld waarom je ook alweer hier - of op aarde - bent, wil je de druk van je plannen ook wel graag weer snel vergeten.
We moesten om de beurt een Artist Talk houden. Gelukkig maar zeven minuten. Ik ging als eerste zodat ik zonder zenuwen aandacht voor de anderen zou hebben. Tot mijn vreugde bleek Candy de Before I die... muur gemaakt te hebben. Nadat we alle 12 ons werk hadden gepresenteerd, moest er natuurlijk gedronken worden. Dat gebeurt dan in de enige kroeg die Skagaströnd heeft. Borgin. De barman ving ons enthousiast op. Een glas hele gore wijn kost tien euro, dus we begrepen zijn vreugde.
We hingen aan de bar en aan de karaoke, aan de pool en de darts, want nadat je hebt verteld waarom je ook alweer hier - of op aarde - bent, wil je de druk van je plannen ook wel graag weer snel vergeten.
0 Comments
Vroeg in de ochtend douche en ontbijt ik zo zachtjes mogelijk, de andere twee komen zo rond elf uur in beweging. Ik loop over het veld achter ons huisje naar de bibliotheek. Dat duurt ongeveer drie minuten. Oli werkt drie ochtenden per week. Hij archiveert foto's van Skagaströnd. Zijn radio staat te blazen. Of ik daar last van had. Heb ik niet.
Ik doe een raam open (hier zijn alle huizen ingesteld op het binnen drie minuten ontdooien van bevroren lichaamsdelen). Of hij daar last van heeft. Heeft hij niet. Dan gaat de computer open tot de lunch. Loop ik weer door het veld, lunch in mijn huisje. Klets, als er tenminste iemand is waartegen te kletsen valt en ga dan of wandelen, of terug naar de bieb, of naar de studio als ik meer aanspraak wil. In de studio worden jongleerballen genaaid, rondjes gereden op mountain bikes zonder remmen en papierproppen in emmers gegooid, of iemand gilt opeens: 'wie wil er patat voor de lunch?' en dan trekken we als ganzen naar de benzinepomp waar we aan formica tafeltjes bediend worden door een hele schele IJslandse schone. Maar het kan ook zijn dat iedereen met zijn neus in zijn computer of op een schilderij staat en er een dodelijk werkregime heerst. Rond een uur of tien, elf lopen A en ik weer naar huis en gaan aan de gin/tonic in plaats van aan de gezonde dingen die we allebei kochten. Tot diep in de nacht zat ik met A te drinken. We liepen af en toe naar buiten om te checken of er Noorderlicht was, en constateerden elke keer van niet en ook dat het maar niet wilde opschieten met het aanzwellen van de wind. De voorspelling was gevaar tussen 07.00-15.00 uur. We hadden de tijd.
Om 08.00 uur was er nog steeds geen orkaan te horen, laat staan te voelen. Ik kon gewoon de oversteek naar de bibliotheek maken (alleen even door een veld lopen). Toen ik in de middag thuis kwam lunchen was A verbeten de keuken aan het schrobben. Ze had mij de eerste dag al gewaarschuwd dat als ze dat deed er iets aan de hand was. A had zich uitermate verheugd op de orkaan, er mocht weertechnisch namelijk wel eens wat gebeuren van haar. Ze kon er maar niet bij wat voor prutsers de mensen van het weerstation waren. Ze voorspelden het altijd goed, en nu, net nu het de beurt was aan haar orkaan, lieten ze het afweten. Vandaag was de opmaat. Tussen de middag maakte ik met A een wandeling. Op de klif was het bijna mogelijk om op de wind te liggen. En het scheelde niet veel of we waaiden van de top van de heuvel Ik kon me nog net vastgrijpen aan een paal. Toen pas kon ik me een beetje voorstellen dat mensen soms niet meer naar de andere kant van het dorp kunnen, ook al is het maar een wandeling van tien minuten.
De mailtjes met waarschuwingen stromen binnen. Er is een orkaan in aantocht. Morgen zal het niet mogelijk zijn je huis te verlaten. Er rijden geen bussen en ook met de auto is het onmogelijk om Skagaströnd te verlaten. Mijn huisgenoot verkneukelt zich. Het werd volgens haar eens tijd. Zij is degene die vorig jaar twee dagen ingesneeuwd zat met cashewnoten en een appel. Gelukkig is onze ijskast tot de nok gevuld. Vanavond is er een bacchanaal met iedereen in het buurhuis. Het is even de vraag of we de oversteek - die nog geen zeven meter behelst - kunnen maken. De vuilnisbakken moeten naar binnen, de ramen dicht. Er worden windvlagen met 50 miles per uur met uitschieters van 100 miles verwacht. Ik verheug me. Het Winterfeest was bijzonder te noemen. De stijl van kleden apart. De lokale bevolking zag eruit alsof ze het hele jaar hadden gewacht om deze avond onvergetelijk te maken. Maar dan wel volgens de heersende normen van een geïsoleerd gehucht aan zee.
We zaten goed. Per tafel kreeg je de kans naar het buffet te lopen. Dat betekende dat iedereen langs onze tafel moest. Wij deden net alsof we niet naar de Skagaströnders keken en zij deden hetzelfde met ons. Wij waren de laatset tafel die mocht gaan scheppen. Van te voren waren we gewaarschuwd dat we waarschijnlijk met grote honger thuis zouden komen. Ik had voor mezelf ingeschat dat dat nog wel mee zou vallen, maar toen ik eenmaal bij de lamsschedel en de gefermenteerde haai stond, begon ik daar anders over te denken. We schepten dapper op. Maar toen gingen de tafels aan de kant en werd het dansen. Ik had niet opgelet en voegde me pas later bij de kring die elkaars hand vasthield en al aan het cirkelen was. Toen pas zag ik dat echt alle zaken hier overzichtelijk worden verdeeld. De buitenste ring was voor de mannen. Ik werd geacht me bij de vrouwen te voegen. Ik ben gast. Ik deed wat ik moest doen. Toen de kring stilstond had ik het geluk om tegenover een gigantische IJslander te staan. Hij danste goed. Het enige commentaar dat ik had was dat ik kotsmisselijk - en niet van de haai - de dansvloer verliet. Skagaströnd ligt aan de zee, de bebouwing kan met geen mogelijkheid mooi genoemd worden, maar het doet me denken aan Svalbard. En daar had ik ook zo'n mooie tijd. Er is hier 1 supermarkt, 1 benzinestation, 1 kerk, 1 restaurant, 1 gym, 1 bank en 1 school. Dat houdt het lekker overzichtelijk. Op vrijdag stond ik vroeg op en liep naar de bibliotheek waar ik een sleutel van heb. Ik mag er dag en nacht werken. Mocht ik dat willen. Het eerste wat ik deed was een raam openzetten, ze neigen hier naar bejaardenhuistemperaturen. Om acht uur was ik geïnstalleerd en begon ik met het ordenen van wat ik tot nu toe geschreven heb, toen er opeens een heel grote man binnenkwam. Daar had ik niet op gerekend. De reus blijkt in de bieb te werken. Hij vindt alles goed. Ik heb de verantwoordelijkheid gekregen over het bedienen van het raam. Er iets mee doen betekent het tegenovergestelde doen als ik wegga. Ook weer zo lekker overzichtelijk. In de middag maakte ik met mijn huisgenoot A en met S die in het huisje naast ons zit een geweldige wandeling. Het is bijzonder dat we die kunnen maken in deze tijd omdat normaal gesproken de sneeuw zo hoog ligt dat je het pad niet ziet. Vorig jaar om deze tijd zat iedereen ingesneeuwd. Ze konden twee dagen hun huis niet uit en hadden alleen cashewnootjes en een appel. S is Iers en ze zwemt gedurende de hele winter. Zij raakte erg enthousiast dat ze eindelijk iemand had gevonden die met haar mee wilde gaan. Ik wilde weten hoe lang ze in het water bleef, dat was gebaseerd op een vermoeden dat juist bleek te zijn. Twintig minuten. Ze voegde er losjes aan toe dat ze oké was zolang ze maar geen brainfrost kreeg. Ze zwom met een muts. Had ik mijn grote mond nou maar gehouden. Het koud douchen is al een totaal ander verhaal dan in Amsterdam. Aan het einde van de middag nam ik mijn spullen mee naar de grote studio aan de andere kant van het dorp, een oude visfabriek compleet met diepvriesdeur, waar de niet-schrijvers een grote tafel hebben waaraan ze werken. Om 23.00 uur kwam een groepje enthousiast binnen, het Noorderlicht was weer geweldig te zien, ik ging meteen naar buiten de heuvel op, maar het wilde maar niet terugkomen. Wel was er een kat die uit het niets om mijn benen cirkelde. Ik schrok niet. Voor de zekerheid, maar eigenlijk meer omdat ik een neuroot ben, nam ik 3 bussen eerder om naar het centrale busstation te gaan om daar de bus die maar 1x per dag gaat te kunnen halen.
De buschauffeur snauwde me zijn bus in, mijn koffer rolde bij de eerste rem door het hele gangpad. Niemand reageerde. Zelfs de chauffeur hield zijn mond. Ik haalde de bus van 09.00 uur. De reis naar het noorden duurde 4,5 uur, Het was een onwerkelijke tocht. Sneeuwlandschap alsof je op een piste reed, afgewisseld met groen/bruine stukken grasland, half bevroren riviertjes, vlaktes omzoomd met ruig gebergte. Ik werd voor mijn huisje afgezet. Daar werd ik opgewacht door mijn twee huisgenoten. De 12 kunstenaars zijn verdeeld over drie huizen in een dorp waar 468 mensen wonen. De auto's gaan langzamer rijden om de nieuwkomers te bekijken. Ze stoppen om over te laten steken, terwijl je dat eigenlijk helemaal niet van plan was. Maar je wilt je aanpassen, hè. In de supermarkt werd spottend gelachen toen ik zei dat ik net was aangekomen. Over een paar dagen is het Thorrablud, hét winterfeest. Het moest een belevenis zijn. Dus gingen we naar de Town Hall om in de rij te staan voor kaartjes. We kwamen binnen en sloegen achterover van de vislucht. We zitten in een vissershaven, dus de lucht zou adequaat genoemd kunnen worden, toch verontrustte het me wel voor wat betreft de feestelijkheden. Die overigens een een hel voor vegetariërs schijnt te zijn. Ze hadden het al over geplette lamsschedels, maar het kan zijn dat ik even niet oplette en dat het gefermenteerde haai was. De rij kronkelde onoverzichtelijk door de ruimte. Aan de linkerkant zaten drie vrouwen achter een tafel. Daar was niks onoverzichtelijks aan. Ze zaten klaar. En aan de lengte van de rij te zien was die al een half uur bezig aan te wassen. De tafelaars vertrokken geen spier. De vrouw achter de blauwe toegangsbewijzen keek recht voor zich uit, net zoals de vrouw achter het lege witte vel en de vrouw achter het geldkistje. Klokslag vijf uur begonnen ze te bewegen. De voorpret kon beginnen. De Chinees sprong op van zijn bed - bij het raam - en stelde zich aan mij voor en begon in onverstaanbaar Engels te ratelen over Iceland. Hij was in ieder geval enthousiast.
Na de derde keer begreep hij dat ik schrijver ben. Hij wilde mijn website zien. Bij de omslag van Russusch water vroeg hij zich af of het over magic ging. Ik zei: 'Sort of,' en wachtte tot hij uitgevrolijkt was. Voor het slapen gaan vroeg ik of het raam open kon. Hij greep naar zijn hart en ik begreep dat het een harde strijd zou worden en wilde geen hartfalen op mijn geweten hebben. Toch had ik ergens grenzen moeten stellen. Alleen was ik niet voorbereid op welke precies. Eenmaal in zijn bed spoot hij deodorant op. Die was zo penetrant dat ik een uur naar adem heb liggen happen. Met mijn dekbed voor mijn mond probeerde ik mezelf af te leiden met vragen als: welke geur is erger. De voeten danwel oksels van de dikke man of deze dodelijke insectenspray. Het werkte niet. Ik had werkelijke zorgen over de schadelijke gassen die ik de hele nacht zou inademen. En de Chinees vertellen dat hij echt even het raam open moest doen ondanks te verwachten hartaanval kwam er maar niet uit daar in dat donker. Ondanks de technische problemen van Schiphol, werden we het vliegtuig in gedreven. Ik zat bij het raam, maar al snel vulden twee gigantische IJslanders de rest van de rij. De man naast mij was zo dik dat zijn armen over de leuning puilden en ik tegen het raam gedrukt werd.
De Captain. We hadden minimaal een uur vertraging. Mijn buurman trok zijn schoenen uit. Ik vond dat geen goed idee, behalve dat het herinneringen aan de Camino opriep. Maar deze geur was blijkbaar niet genoeg, ook de trui moest uit. Ook dat vond ik geen goed idee. Maar om al het mooie wat ik in het vooruitzicht had, vermaakte ik me ondanks luchtstromen erg goed daar bij het raam. Na bijna twee uur wachten vertrokken we. In Reykjavik miste ik net de shuttle, maar ik kon in de volgende helemaal vooraan plaatsnemen. Dat leek geweldig totdat er een vrouw naast mij kwam zitten. Ze was twee keer zo dik als de dikke man. Met mijn wang tegen het raam geplakt vroeg ik me af of hier een teken of een thema in zat. In www.kexhostel.is nam ik toch maar voor de zekerheid het bed bij de deur. |
Blog t/m sept 2016 |