Het is de running gag aan het worden. Het Noorderlicht en ik.
De allereerste avond in Reykjavik was ik zo dodelijk moe dat ik- ondanks de Chinees die me verzekerde dat ze er waren, en ik 'alleen maar' naar het strand moest lopen om ze te zien - dacht: ik ben hier twee maanden, dat komt wel goed, met ergens in mijn achterhoofd: stel je voor dat ik hier spijt van ga krijgen...
De tweede keer zat ik in de studio te lezen, kwam er een groepje binnen. Prachtig Noorderlicht! Ga kijken. Alleen maar het heuveltje op. Ik ging alleen maar het heuveltje op. Stond er een kwartier. Niks te zien. Ach, dat zou wel goed komen, zeiden ze.
De keer daarop zag ik alleen maar een groene bal en iets wat op wolken leek. Het ging de goede kant op.
De vierde keer kreeg ik een sms toen ik al in bed lag. Binnen 3 minuten stond ik aangekleed buiten. Ze waren ze volop aanwezig: zwierende zwaaiende stroken door de lucht. Indrukwekkend. Maar: wit. B en ik wachtten op het veranderen van kleur, maar er gebeurde niks. Daarna kreeg ik de foto's (zie hieronder) en de verhalen van de mensen die in de studio hadden gezeten, tien minuten verderop. Echt zoals je in films ziet. De hele lucht vol in beweging, en het hield maar niet op. Dus vroegen wij ons allemaal af hoe dat kon, of de lokatie mee zou spelen, enz. Ik had nog nooit van wit Noorderlicht gehoord. A had me pas na een half uur ge-smst, dus daar kon het aan gelegen hebben. En nog later reconstrueerden we dat het opnieuw was opgelaaid nadat we naar binnen waren gegaan...
Gisteravond liep ik van de studio naar huis, en daar waren ze weer. Oneindig veel slierten wit in de lucht. Gewoon wachten, sms'te A, ze worden wel sterker, dus groen. Ik wachtte, liep rondjes bij ons huis om zoveel mogelijk het licht van de lantaarns te vermijden. Toen richting de heuvel, maar daar durfde ik niet alleen op. En om echt uit te sluiten dat het aan de plek lag - ik twijfelde, dat was natuurlijk onzin, maar toch - liep ik honderd meter richting de studio, zei dan tegen mezelf dat het inderdaad klinklare onzin was, stelde me toen mijn spijt voor als het om een of andere mysterieuze reden, je weet nooit hier in het hoge noorden, werkelijk aan de locatie zou liggen, en ging toen (na 3x heen en toch weer terug) in de gierende wind weer helemaal terug. Daar stond A met haar camera de meest schitterende beelden vast te leggen. Hartstikke groen. En met het blote oog hartstikke wit.
Ik weer naar huis. Ze beloofde dat ze weer zou sms'en als er groen met het blote oog te zien was.
En precies door dat berichtje sliep ik heen.
Foto: Alyson Jackson
De allereerste avond in Reykjavik was ik zo dodelijk moe dat ik- ondanks de Chinees die me verzekerde dat ze er waren, en ik 'alleen maar' naar het strand moest lopen om ze te zien - dacht: ik ben hier twee maanden, dat komt wel goed, met ergens in mijn achterhoofd: stel je voor dat ik hier spijt van ga krijgen...
De tweede keer zat ik in de studio te lezen, kwam er een groepje binnen. Prachtig Noorderlicht! Ga kijken. Alleen maar het heuveltje op. Ik ging alleen maar het heuveltje op. Stond er een kwartier. Niks te zien. Ach, dat zou wel goed komen, zeiden ze.
De keer daarop zag ik alleen maar een groene bal en iets wat op wolken leek. Het ging de goede kant op.
De vierde keer kreeg ik een sms toen ik al in bed lag. Binnen 3 minuten stond ik aangekleed buiten. Ze waren ze volop aanwezig: zwierende zwaaiende stroken door de lucht. Indrukwekkend. Maar: wit. B en ik wachtten op het veranderen van kleur, maar er gebeurde niks. Daarna kreeg ik de foto's (zie hieronder) en de verhalen van de mensen die in de studio hadden gezeten, tien minuten verderop. Echt zoals je in films ziet. De hele lucht vol in beweging, en het hield maar niet op. Dus vroegen wij ons allemaal af hoe dat kon, of de lokatie mee zou spelen, enz. Ik had nog nooit van wit Noorderlicht gehoord. A had me pas na een half uur ge-smst, dus daar kon het aan gelegen hebben. En nog later reconstrueerden we dat het opnieuw was opgelaaid nadat we naar binnen waren gegaan...
Gisteravond liep ik van de studio naar huis, en daar waren ze weer. Oneindig veel slierten wit in de lucht. Gewoon wachten, sms'te A, ze worden wel sterker, dus groen. Ik wachtte, liep rondjes bij ons huis om zoveel mogelijk het licht van de lantaarns te vermijden. Toen richting de heuvel, maar daar durfde ik niet alleen op. En om echt uit te sluiten dat het aan de plek lag - ik twijfelde, dat was natuurlijk onzin, maar toch - liep ik honderd meter richting de studio, zei dan tegen mezelf dat het inderdaad klinklare onzin was, stelde me toen mijn spijt voor als het om een of andere mysterieuze reden, je weet nooit hier in het hoge noorden, werkelijk aan de locatie zou liggen, en ging toen (na 3x heen en toch weer terug) in de gierende wind weer helemaal terug. Daar stond A met haar camera de meest schitterende beelden vast te leggen. Hartstikke groen. En met het blote oog hartstikke wit.
Ik weer naar huis. Ze beloofde dat ze weer zou sms'en als er groen met het blote oog te zien was.
En precies door dat berichtje sliep ik heen.
Foto: Alyson Jackson
RSS-feed
