nou dan

We zaten op de achterste rij in de zaal. Perfect dus. Behalve dat er een man naast mij kwam zitten. En die man had zijn lichaamsfuncties niet geheel onder controle. Het begon bij aanvang van de film met het rommelen van zijn maag. Dat gaf een te intieme sfeer. Hij borrelde. 
Ik vermaande mezelf geen aandacht meer aan de buik te schenken. Dat lukte. Maar toen ging zijn neus om aandacht schreeuwen. Om de paar seconde haalde hij hem op. Het was een spetterend geluid. 
Na tien minuten non-stop spetterend ophalen overlegde ik met mezelf. Zou ik een wildvreemde die dicht naast me zat kunnen vragen zijn neus te snuiten? Of zou ik dan de hele film afgeleid zijn door het ijsblok dat naast mij zou ontstaan. 
Ik koos voor lijden. En mezelf hartig toespreken. Ik was het toch die mijn gedachten zo formidabel kon sturen?