In het huisje lag de moeder. Die was dement en had K in haar kaak.
Zijn dochter was er ook. En nog een dochter, maar die lag gestrekt onder een afdakje bij te komen van een oogoperatie. Ons hele bezoek, waarbij we toch niet fluisterden - de vader al helemaal niet - bleef ze liggen zonder een woord te zeggen. Ik vond het knap.
De jongste dochter was van het stevige soort. Vanaf het moment dat wij de tuin opkwamen tot aan het afscheid op het tuinpad praatte ze aan één stuk door. Wat ik eigenlijk ook een hele prestatie vond.