Het schoonmaken eiste zijn tol. Weliswaar in combinatie met onbedekt slapen en tocht - ondanks de hitte. De volgende dag kon ik me niet meer bewegen. De boot was schoon, dat wel. Maar ik moest me tegenover de huurders opstellen als een flexibele vijftiger, zij waren net afgestudeerd. 
Fietsen met spullen voor- en achterop en een rug die het niet doet, is bijna onmogelijk. Vooral omdat je weet dat je sowieso niet in staat bent een noodstop te maken. De toeristen zwermden weer door elkaar heen en voor mij uit, het ging maar net goed.
​In de datsja hoefde ik geen toneel meer te spelen en kon ik me kreunend in en uit een stoel hijsen, mezelf voorhoudend dat dit niets, maar dan ook niets met leeftijd te maken had. 

Op het lijstje stond ook het schoonmaken van de afzuigkap. Die is inmiddels ook alweer ouder dan 1,5 jaar. 
Een gammel goedkoop rotding, concludeerde ik vloekend omdat ik die roosters met geen mogelijkheid meer passend kreeg. 
Tot ik het blauwe beschermfolie eraf haalde. 

Ik begin steeds meer mijn eigen handy man te worden. De boot staat totaal op haar kop: pré-verhuur noodzakelijkheid waar ik altijd onwaarschijnlijk tegenop zie omdat het me dagen kost en mezelf dan altijd afvraag waarom ik dat niet voor mezelf doe. Maar omdat het elk jaar hetzelfde liedje is, trek ik mezelf niets meer van mezelf aan. 
Het kitten van de spiegel op het aanrechtblad stond op mijn lijstje. Het ging min of meer goed, al ben ik zoals altijd zelf meer besmeurd dan de bestemming, maar ik was tevreden. 
Nu alleen nog leren bier drinken.