Het apparaat warmt op en ik stel me dan ongewild voor dat de wanden langzaam nog dichter naar elkaar schuiven, dat de hitte zo ondragelijk wordt dat ik er geroosterd uitkom, of dat het geluid tot extreme volumes wordt opgeschroefd en er van alles knapt. Dat soort gedachten.
Dit jaar dus geen MRI maar een simpele echo. Dat is een heel ander kaliber. Alleen al het zoefgeluid van mijn hart horen is een feest. Gelukkig bedacht ik pas toen het geluid door de ruimte schalde dat je heel makkelijk door een zenuwen-mand kunt vallen, maar mijn hart bleef ongenaakbaar rustig doorkloppen. Prettig. Vooral omdat de man die aan de echo vastzat redelijk knap was.