wat een entree

Ik wilde graag een avondwandeling door Artis maken, maar dat kan alleen maar als je lid bent. Dus regelde S een pas voor mij en moest mijn uiterlijk zich zien in te leven in een donkerharige vrouw van 1.65 met bruine ogen die op 1 juli 1959 was geboren. Zonder krullen.
Ik repeteerde de onuitspreekbare Russische achternaam en deed mijn haar in een strakke staart. 
In mijn tijd achter de balie van het Stedelijk zag ik onmiddellijk als er iets niet klopte. Een vinger die op een foto werd gehouden, of te veel zenuwachtige bewegingen of juist een overmatig bravoure dat zich van iemand meester had gemaakt.
Ik ben niet goed in liegen.Van tevoren hieperde ik al dusdanig dat S op een gegeven moment zei: 'En nu moet je ophouden.' 
Dat zijn duidelijke woorden. 
Iemand adviseerde me een mondkapje voor te doen, een briljante suggestie. Ik kreeg het gevoel dat we samen een overval pleegden - ik vond dat S er ook een op moest anders was het te opvallend.
Ik nam me voor mezelf te spelen. Ik liet het lidmaatschap duidelijk zien en de geprinte barcodes. Ze scande de barcodes, maar toen gingen haar ogen terug naar de kaart. Een seconde lang dacht ik we hangen. 
​Ze wenste ons veel plezier.