Na best lang uitstellen - jaren - fietste ik naar de sportschool waar M het gebruik van de apparaten samen met mij zou doornemen omdat het zo'n zeven jaar geleden was dat ik ze voor het laatst met mijn lichaam bediende.
M is het opgewekte type. 'Hey Caroline, nou je zit al, dus je voelt je al thuis, fijn, mooi, dat is al geregeld. Dank voor het vertrouwen, Caroline (ferme handdruk) we gaan een goed plan opstellen, precies hoe jij het wilt, dan kunnen we een stap gaan maken, dat is toch mooi, daar zijn we voor, fijn, goed zeg, we stellen dus een mooi plan op - samen (geruststellend knikje) en stoppen het in de computer, die nu dan jammer genoeg niet werkt, maar de volgende keer vast wel, dan kunnen we samen de volgende stap gaan maken, dat hebben we dan afgesproken.' (weer een hand)
Ik zat als een mak lam naar hem te luisteren. Bij elke vraag die ik had werd deze tekst hier en daar gevarieerd.
Ik vroeg hoe vaak ik de oefeningen moest herhalen.
'Tot de lamp uitgaat, Caroline, fijn, daar zijn we voor, natuurlijk, heel goed, dus als je vragen hebt, Caroline, dan zijn we er natuurlijk. En als ik er niet ben, kun je altijd bij een collega terecht, dan hebben we weer een stap kunnen maken.Want, zo gaat het altijd, Caroline, de mensen hebben dat toch ook nodig. Een beetje begeleiding. Dus wat fijn dat je vertrouwen hebt, dank daarvoor Caroline.'
Ik wilde hem al bijna weer de hand schudden.Dat hoefde niet, want het was tijd voor een rondje circuit terwijl M positief, enthousiasmerend, ondersteunend knikkend toekeek.
'Heel goed, Caroline, mooi rustig, goede houding, we gaan langzaam opbouwen, zoals ik al zei, dan kan je lichaam er rustig aan wennen, dan kunnen we een hele mooie stap maken, want anders ga je keihard van start en dan hou je het niet vol, maar daar zijn we voor, Caroline, geen probleem. Wij houden het in de gaten.'
Ik gluurde naar de mensen op de fietsen die met hun rug naar het circuit stonden en vroeg me af hoe vaak een nieuwe op deze manier geïnitieerd werd en binnen hoeveel tijd ik een halter naar zijn hoofd zou gooien.
M is het opgewekte type. 'Hey Caroline, nou je zit al, dus je voelt je al thuis, fijn, mooi, dat is al geregeld. Dank voor het vertrouwen, Caroline (ferme handdruk) we gaan een goed plan opstellen, precies hoe jij het wilt, dan kunnen we een stap gaan maken, dat is toch mooi, daar zijn we voor, fijn, goed zeg, we stellen dus een mooi plan op - samen (geruststellend knikje) en stoppen het in de computer, die nu dan jammer genoeg niet werkt, maar de volgende keer vast wel, dan kunnen we samen de volgende stap gaan maken, dat hebben we dan afgesproken.' (weer een hand)
Ik zat als een mak lam naar hem te luisteren. Bij elke vraag die ik had werd deze tekst hier en daar gevarieerd.
Ik vroeg hoe vaak ik de oefeningen moest herhalen.
'Tot de lamp uitgaat, Caroline, fijn, daar zijn we voor, natuurlijk, heel goed, dus als je vragen hebt, Caroline, dan zijn we er natuurlijk. En als ik er niet ben, kun je altijd bij een collega terecht, dan hebben we weer een stap kunnen maken.Want, zo gaat het altijd, Caroline, de mensen hebben dat toch ook nodig. Een beetje begeleiding. Dus wat fijn dat je vertrouwen hebt, dank daarvoor Caroline.'
Ik wilde hem al bijna weer de hand schudden.Dat hoefde niet, want het was tijd voor een rondje circuit terwijl M positief, enthousiasmerend, ondersteunend knikkend toekeek.
'Heel goed, Caroline, mooi rustig, goede houding, we gaan langzaam opbouwen, zoals ik al zei, dan kan je lichaam er rustig aan wennen, dan kunnen we een hele mooie stap maken, want anders ga je keihard van start en dan hou je het niet vol, maar daar zijn we voor, Caroline, geen probleem. Wij houden het in de gaten.'
Ik gluurde naar de mensen op de fietsen die met hun rug naar het circuit stonden en vroeg me af hoe vaak een nieuwe op deze manier geïnitieerd werd en binnen hoeveel tijd ik een halter naar zijn hoofd zou gooien.
RSS-feed
