Ik dacht aan het moment waarop ik hoorde dat bij je man kanker was geconstateerd en dat het goedkwam en het moment waarop ik hoorde dat jou hetzelfde lot trof en het niet meer goedkwam. Ik dacht aan de verhalen van je vrienden die het lastig vonden dat je er niet over wilde hebben. Ik herinner me de ontmoeting in mijn tuin waar we samen op de bank in de zon zaten te praten over ons lot, waar we allebei zo anders in stonden. Ik open en jij die je omgeving oplegde erover te zwijgen om je kinderen te beschermen. Ik weet nog dat ik naar je keek, verbluffend mooie vrouw, vol leven, schijnbaar totaal gezond, het woekeren van narigheid komt maar zelden - gewild of ongewild - naar de oppervlakte, en hoe ik wenste dat jou een andere toekomst was gegeven, vooral om je kinderen waarvoor je alles deed.
Ik dacht aan het liefste appje ooit dat je me na onze ontmoeting schreef en alles wat ik je zo had gegund omdat je een mooi mens was, bent en zal zijn.