Het schrijven van Waantje bracht al zoveel moois op mijn pad: kinderen die over hun gevoel gingen praten omdat ze zich herkenden in Waantje, moeders die aan de hand van het boek konden uitleggen hoe het ziekteproces bij opa/oma of bij henzelf zou verlopen, een klas met een kankerpatiëntje die dankzij Waantje beter begreep wat hem allemaal overkwam, en de juf die vertelde dat ze dankzij Waantje op een luchtige manier zo'n zwaar onderwerp kon behandelen.
Deze verwondering en blijdschap over wat Waantje allemaal teweegbrengt heb ik ook na afloop van mijn workshops Helend schrijven. De mensen die zich ten overstaan van de groep die ze niet kennen durven te laten zien door voor te lezen wat ze geschreven hebben. De herkenning die het oproept, de verhalen die daar weer op volgen.
Het is allemaal helend. De families die Waantje lezen en haar als reddingsboei gebruiken, de deelnemers aan de workshop die door het pijnlijke te benoemen lichter de deur uitgaan. En voor mij, omdat ik dat allemaal in gang mag zetten.