Dit visrestaurant lag een paar honderd meter van de route, maar omdat het op nummer 1 stond, liepen we die graag. We werden ontvangen door de eigenaar. En omdat wij zo enthousiast en blij binnenkwamen, zette hij meteen twee glazen op de bar om ons te trakteren op eigengemaakte wijn. Vanaf de bar konden we de keuken in kijken. Gigantische vissen lagen geklemd tussen roosters en W was zo lyrisch over dit aanzicht dat hij de keuken in werd genood. W spreek Spaans als een Spanjaard, dus de eigenaar werd zo mogelijk nog blijer. Ik nipte aan de wijn terwijl de mannen de soorten vis bespraken. De eigenaar vertelde dat hij de wijn ook naar Nederland exporteerde en ik wilde weten naar welke winkels. Dat wist hij niet. Hij ging zijn dochter bellen. Die werd aan W gegeven, en er volgde een geanimeerd gesprek over druiven, wijn en export.
Eenmaal aan tafel werden we zo mogelijk nog gelukkiger. Van de Heek. En van het feit dat we allebei zonder na te denken over het nog moeten lopen van 10, 15, 20 km, zonder enige twijfel een hele fles soldaat maakten.