De commando's die de groep trainen schreeuwen nooit, zelfs geen stemverheffing. Juist dat is zoveel effectiever dan gebrul. Totaal anders dan wij altijd te zien krijgen in films en series.
De deelnemers moesten ieder een kuil van twee bij twee bij twee graven. Een commando staat aan de rand van een kuil en vraagt aan de deelnemer hoe het met zijn geweer staat. Onder het zand. Een doodzonde. De man gooit zijn schep aan de kant en wil de kuil verlaten, maar wordt gestopt door de opleider.
'Wat is dat voor gebaar?'
'Irritatie.'
'Helpt je dat?' (briljante vraag)
'Soms wel.'
'Nu?' (ik ben inmiddels verliefd op de commando en vraag me af wat hém tot tranen zou brengen: een vrouwengedachte en een ander onderwerp...)
De man in de kuil schudt zijn hoofd.
'Nou, gewoon snel je geweer schoonmaken en weer door.'
Een ander moment zat een deelnemer op z'n hurken, maar moest poepen. De commando zei droogjes: 'Je kunt twee dingen doen. Of je houdt het op of je laat het lopen.'
Ik hou zo enorm van het eenvoudig maken van een situatie. In mijn geval: of je geniet nog van het leven ondanks het zwaard boven je hoofd of je doet het niet.
De groep wordt zo veel mogelijk uitgeput, in twee dagen vier uur slaap en dan toch de meest zware opdrachten moeten volbrengen. Het gaat erom dat ze de gedachte 'waar ben ik in godsnaam mee bezig en hoe lang gaat dit nog duren' uit het hoofd gaat. Dat is maar weinigen gegeven. Zo ploeterden ze een hele nacht met een loodzware zodiak in het koude water, niet wetend wanneer het klaar zou zijn.
Ik moest van station Hilversum naar P door storm en slagregens. Ik had er niet veel zin in, tot ik bedacht dat ik precies wist hoe lang ik moest fietsen, dat ik daarna kon douchen, droge kleding kon aantrekken en naar bed kon gaan wanneer ik wilde. Makkie.