Dat deden we.
Maar toen we de volgende dag wilden vertrekken zagen we op de automaat dat we 19,- moesten betalen. Dat was niet de bedoeling. Maar het was een feestdag en geen man met wijze raad, laat staan oplossingen te bekennen. Via de intercom besprak ik in het Spaans ons probleem met iemand die gelukkig toch aan het werk was, al was het dan niet in levende lijve. Ik vond dat ik goed op dreef was, maar degene aan de andere kant begreep echt niets van mijn verhaal. Of ik misschien ook Engels sprak?
Een tikje verontwaardigd, wat viel er nou niet te snappen aan mijn verhaal over dagkaarten, abonnementen en uitrijkaarten, moesten we naar de automaat en daar zou hij ons op een big brotherachtige manier verder helpen. We zagen geen knopje van een intercom, maar na enige tijd schalde zijn stem vanuit de betaalautomaat door de ruimte. Intussen werden we afgeleid door een oude man op de grond, zijn kruk in een hoek, die probeerde zijn kleingeld bijeen te scharrelen. Op de achtergrond een auto die luid toeterde en naar ons schreeuwde of die godverdomde auto die de ingang blokkeerde van ons was.
Welkom in Spanje.
Nadat we het voor elkaar hadden om 'gratis' naar buiten te kunnen kregen wij pas oog voor de man op de grond. Met z'n tweeën trokken we hem omhoog en raapten we het kleingeld voor hem op. Ook al was het verlaat, we hadden toch een goede daad gedaan en verlieten uiterst tevreden de garage.