We zaten op eersteklas plekken, rechttegenover de deuren waaruit de paarden kwamen. Het is ongelofelijk wat ze kunnen. Benen hoog opgetrokken, zijwaarts pootje over, op de achterste benen staan en vreugdesprongen maken. Vooral als de paarden swingend met hun achterlijven door de bak dansten en de ruiters precies de tegenovergestelde beweging met hun bovenlijven maakten, vond ik indrukwekkend. Maar er was ook een andere stem in mij die zich afvroeg of die beesten dit wel leuk vonden en hoeveel zweepslagen het had gekost om dit allemaal te leren.
De ruiters vatten hun taak bloedserieus op. Ze keken strak voor zich uit, maar als ze langs ons reden kon je zien dat sommigen even heel snel een steelse blik op de tribune wierpen om dan weer met uitgestreken gezicht voor zich uit te kijken. Ik kreeg enorme zin om op zo'n paard te gaan zitten en swingend door de bak te rijden. Hoedje op, jasje aan. Af en toe een galopje ertegen aan gooiend, een sprongetje hier een drafje daar. Even lachen naar het publiek en dan een sherry'tje erin.