Vandaag was de eerste werkdag van mijn juf P van vorig jaar. Ze kwam speciaal mijn klas in om me te omhelzen en te vragen hoe het met me was. Zo hartelijk en gemeend dat het me ontroerde. Vooral toen ze met nadruk haar vraag herhaalde hoe het met me was (ze was op de hoogte van mijn diagnose).
Ik had een week lang een uurtje privéles van haar en toen ze mijn notitieboekje zag waarin ik al het nieuwe dat ik leerde noteerde, bekende ze dat ze dat prachtig vond. Toevallig had ik nog zo'n boekje gekocht en er nog niks in geschreven. Ik bedacht pas na die week dat het een leuk cadeautje zou zijn, stopte het in de brievenbus en mailde de directeur dat dit voor haar was. Ik kreeg geen reactie. Ik was er zeker van dat ze het had gekregen, maar verbaasde me dat ze me niet even een mailtje stuurde om me te bedanken. Dat had ik anders gedaan.
Pff. Vermoeiend.
Ze had me nog niet losgelaten of ze me bedankte voor het prachtige opschrijfboekje dat nu thuis op haar bureau lag.
Ik schaamde me even. Maar niet lang. Daarvoor ben ik te oud. Of te kortlevend.