WElkom

Quiet Time en ik krijgen een gezinnetje in ons huis. Daar zagen we tegenop. Ik omdat ze eerst zeiden dat het een baby van 6 maanden zou zijn. Ik stelde me de onderbroken nachten voor en de wallen die na een week ook onder onze kinderloze ogen zouden verschijnen. 
Het blijkt een jongetje van 1,5 te zijn, en dat vind ik erg leuk.
We ontvingen ze hartelijk. Al is de invulling van hartelijk misschien toch iets persoonlijks. QT liep naar de keuken om water op te zetten. Maar dat was voor haar eigen kopje thee. Ik maakte thee voor de rest. Vervolgens begon ze met een bord op schoot, met haar benen opgetrokken onder zich op de grote stoel, een berg taco's heel langzaam en verfijnd naar haar mond te bewegen. Slow motion. Ze bood niemand iets aan.
De jonge ouders maken zich erg ongerust over de overlast. Dat is voor mij al genoeg om die eventuele overlast niet erg te vinden. Quiet Time denkt daar totaal anders over. Die zit al eindeloos in over haar onderbroken nachtrust, die nog steeds uit meer dan tien uur bestaat. 
De moeder vertelt dat het jongetje gewoonlijk om 5.30 op is. 
Ik kan het niet helpen me erg te verheugen op de eerste ochtend en de stroom aan mailtjes die Quiet Time op gang zal brengen.