apothekers-assistent

De jongeman in de apotheek verhaspelde eerst drie keer mijn naam, daarna liet hij me in zo'n beetje ieder jaar geboren worden, behalve in het juiste. Toen bekende hij me dat het zijn tweede dag als stagiair was, riep naar achteren wat informatie door en keek me aan. 
'U ziet er, ehm, er fantastisch uit, fan-tas-tich!' Hij bewoog met zijn arm van boven naar beneden zodat ik niet zou denken dat er maar een klein gedeelte van mij er fan-tas-tisch uitzag. 
Vervolgens begon hij te vertellen dat hij uit Turkmenistan kwam, tien jaar in Nederland woonde, in Leuven had gestudeerd, in Antwerpen gewoond, nu in Hoofddorp, dat zijn ouders niet voldoende geld hadden om hem te laten studeren, maar hij dankzij de katholieken op steun kon rekenen, de overheid betaalde en dat zijn studie 100 euro per jaar kostte ipv de 3000 hier in Nederland. Hij wilde hier wel komen wonen. Ooit. Nederlanders waren veel vriendelijker, maakten sneller een praatje dan de introverte Belgen. Maar áls je de Belgen eenmaal kende, dan waren ze aardig. Belgen waren onderling trouwens ook best raar, Vlamingen die niet naar Wallonië wilden, ook niet met kerst. 
Ik knikte en vroeg me af of de apotheker het een probleem of een gave vond dat deze informatie nog geen vijf minuten in beslag nam.