Ik was een tijd niet op mijn tuin geweest. Dat gaf een vreemd gevoel, alsof ik een persoon verwaarloosde. Gisteren maakte ik het goed. Ik schilderde al het raamwerk en deed er eindeloos over om het hoge gras te maaien. 
Wraak voor het negeren.
​Terecht. 
Als pleister op de wonde, koop ik morgen een hele mooie lak om het houtwerk een facelift te geven.

Ik zit in mijn huisvlijtperiode. Dat betekent beeldjes maken. Ik was lekker bezig, gaf een oud beeldje even een andere kleur, best geslaagd, maar omdat het nieuw geboetseerde beeld nog moest drogen en ik heel graag de net gekochte spierwitte verf wilde proberen, offerde ik het oude beeldje op en maakte het wit (niet vastgelegd).
Zag er niet uit.
B, die mijn goudverf voor een zelf in te lijsten schilderij zag, opperde dat ik het beeldje dan maar goud moest maken, maar niet nadat hij had gezegd dat de pose nogal uitdagend was en dat het zielig was van haar benen.
Ik ben nog niet goed in onderbenen. Daarom was ik als een kind zo blij dat ik de nieuwe niet alleen boven- maar ook onderbenen heb kunnen geven.
Maar dat goud, dat was een beetje een misrekening. Mijn boot is nu een drijvend bordeel.

Vroeg in de ochtend was er een concert in de Oude Kerk. In de kerk was het donker, voor de ramen zat rood folie. Er stonden twee rijen stoelen, met al redelijk veel ochtendmensen, toen een oude vrouw voor de rijen langs schuifelde. Stapje voor stapje. Ze zag overduidelijk niets. Ze struikelde. Er ging een opvangreflex door de rijen. Ik liep naar haar toe en vroeg haar of ik kon helpen.
De vrouw keek me aan alsof ik degene was die geen voet voor de andere kon zetten. 
'Ik zie daar een stoel. Daar ga ik heen.'
'Kan ik helpen? '
'Ik ga naar die stoel.'
'Wilt u een arm?'
Ik dacht misschien is ze hartstikke doof. Dat was ze niet. 
'Nee! Ik loop er heen!'
Ik droop af. 
De rij keek hoe ze er eindeloos over deed om die ene lege stoel in de verte te bereiken. 

M & M en ik maken een rap voor het squashteam. We worden daarin geholpen door een muzikant die beroepsgokker is. En ook nog Zuid-Afrikaan. Daar had ik een bepaald beeld bij. En eerlijk gezegd niet die van een aantrekkelijke, voorkomende, bescheiden man. 
De vorige avond eindigde voor mij op zodanige wijze dat ik sindsdien niet meer drink. 
We pakten de draad weer op.
​W had een onwaarschijnlijk mooie microfoon bij zich, waardoor iedere rapper zich Snoop Dogg waande. 
Aan het einde van de avond stond het stuk in de steigers. Toen bekende W dat hij na de vorige keer dacht dat het never nooit iets zou worden, maar dat hij nu blij verrast was.
Wij waren dodelijk verbaasd. Niks zou worden? Waren wij toen niet al onweerstaanbaar goed...?

Op de vergadering van woonbootbewoners ontmoette ik James Bond. Alleen had ik dat in eerste instantie niet door, al had ik een vermoeden moeten krijgen door zijn kop, lengte en leren jas. Maar toen hij vertelde dat hij piloot was en ik - slome - verwachtte dat dat voor KLM was, bleek hij privé ingehuurd te kunnen worden.
​Binnenkort eens een rondje vliegen. 

K en G kwamen onverwachts langs. Mijn rolmaat lag in zijn volle vijf meter plus het stukje waarop staat dat je dan te ver bent gegaan, op de vloer. De mannen vroegen zich af waarom. Een goede vraag, maar een nog betere was: hoe krijg ik dat verdomde ding er weer in?
Ik was vloekend en tierend bezig geweest. 
Ze gingen onmiddellijk aan de gang met z'n tweeën. Gebogen over de opengeschroefde houder - ik ben een vrouw met diverse schroevendraaiers in haar keukentafel-la, wat ik zelf nogal indrukwekkend vind, maar de mannen viel het niet eens op dat ik binnen 1 seconde een schroevendraaier kon aangeven. Ze gingen geconcentreerd aan de slag. 
Een leerzaam gebeuren. Elke handeling werd voorzien van commentaar. Eerst werd er een analyse op losgelaten, dan voorzichtig geprobeerd, het geheel moest dan toch andersom of ergens anders ingestopt worden, waardoor er een nieuwe analyse werd ontwikkeld, die dan meestal wel klopte, en af en toe voorzagen ze de eerste veronderstelling nog van commentaar. 
Heerlijk! 
Het was geen werkelijke strijd tussen de twee vrienden. Maar toen G aan de gang was, zag ik K's hand al ongeduldig richting de rolmaat gaan. Hij hield zich in. Ze gunden elkaar evenveel overwinningen. 
Het moment suprême brak aan. Hij deed 't. Gejuich en geklop. 
Ik was onder de indruk. Te meer omdat ik losse onderdelen altijd ongeduldig ondersteboven, achterstevoren of dan in godsnaam maar - je weet nooit - binnenste buiten ergens probeer in te draaien of te proppen. Zonder welke analyse dan ook. En als het ding een snoer heeft, of een aan/uit knop...