Blijkbaar is het ook herfst in mijn hoofd. Het uit zich in opruimwoede. De kruipruimte is leger dan voorheen, en de kasten zijn weer beter toegankelijk. Helaas gaat het leegmaken ook gepaard met een hang naar nieuwe dingen. Gisteren besloot ik dat mijn interieur toe is aan een nieuwe stijl. Dat die stijl toch weer teruggrijpt op wat ik vroeger had - Oosterse toestanden - is iets wat ik dan maar als vooruitgang beschouw: het echt bij de basis terecht komen in plaats van regressie.

Het duurde lang voordat ik de kop in de krant: 'Zwembadpas werkt, maar is een paardenmiddel' had losgekoppeld van Theo Thijssen. 

In mijn zoektocht naar inspiratie kom ik een toneeltekst van mezelf tegen. Ik kon vannacht niet slapen. Kon ik toen waarschijnlijk ook niet. 

Ik heb niets met ijskasten. 
Het is allemaal zo koud. Zo kil. 
Waarom zou ik eten kopen, laten afkoelen om daarna weer warm te maken?
Alsof je straf geeft. 
Heeft ook iets manlijks. Iets wel-nieterigs. 
En dat ding maar zoemen alsof het een prestatie is. 
Ik schrik me altijd rot van dat lichtje. Betrapt. 
En het vertragen van die deur. Zo'n zuigend gebeuren. 
Alsof je met traag genoegen buitengesloten wordt. 
Soms word ik 's nachts wakker. 
Dan denk ik opeens: waarom zou ik iets met ijskasten hebben?
Omdat ik nu wakker lig?
Omdat het prettig zou zijn nu naar beneden te lopen om een gehaktbal uit de ijskast te halen?
Alleen maar omdat mensen dat doen. 's Nachts?
Kom op, zeg. 
Mijn vriend heeft niets met mosterd. Nee. Echt niet. 
En ja. Zo hebben we allebei wat. 

Resultaat van mijn werk zonder dat ik officieel bij het creatieve team hoor. Dat overkomt me nu bij de theatervoorstelling Nestgoud van Margje Wittermans. Ik heb nog geen woord geschreven, toch sta ik al vermeld op de website. Misschien is dit dan wat ze noemen je eigen roem vooruitsnellen? Moet ik nu toch maar wat gaan doen. 

Afgezien van het feit dat ik veel klaag over mijn stad, en mezelf voorhoud: ophouden met klagen of verhuizen, heb ik ook complimenten te vergeven. Te beginnen bij de tramrails voor de Hortus. Gras. Het is alsof de stad daar even een stukje zachter wordt. Het opengestelde Marineterrein. Geweldig. De mogelijkheid Nemo, het Scheepvaartmuseum, Mediamatic nu vanaf een ander standpunt te zien. De nieuwe bruggen die de verbinding maken. De Scheepskameel, waar we langsliepen en de man die in de keuken aan het bellen was, glimlachend om ons enthousiasme. We hadden hem niet gezien. De kade langs het spoor, die dan wel veel te erg is gefatsoeneerd naar mijn smaak, maar toch een geweldige pad is geworden, waar je kunt genieten van de opgestapelde houtblokken voor de vuurkorven van de woonboten en de oldtimers die de bewoners ervan blijkbaar rijden.
Maar de uitsmijter van de avond was Homeland. Een voor mij nieuw pension dat al niet meer zo nieuw is. Het heeft een gekke onhippe sfeer die me erg goed doet. Het voormalige officiersonderkomen doet me denken aan Pyramiden, een Russische nederzetting op Spitsbergen.  
Ik zit aan een tafeltje met oranje tafelkleed. Laptop en een glas wijn voor me. Alsof ik met vakantie ben. In mijn eigen fijne, geweldige hoofdstad.