Hierom

Om het scharrelen in het donker en dat je bij ochtendgloren al buiten bent, je naar de laatste zichtbare sterren kijkt en dan de zon ziet opkomen terwijl er nog niemand loopt ook al zat je met allen in dezelfde herberg, de anderen zijn even opgelost en dat is precies goed, want het is nu tijd voor stilte en de natuur, paden die langs beekjes kronkelen en uitkomen bij zee, waar de golven hoog kapotspatten op rotsen of een strand, waar je al snel de gewoonte oppakt om eerst tien kilometer te lopen voor je koffie met een tortilla neemt terwijl dat eigenlijk gewoon niet anders kan omdat er binnen die tien kilometer niets te bekennen is, en dat je bij dat ene cafe bijna altijd wel een andere pelgrim tegenkomt die even een praatje maakt en dan weer verdwijnt om dagen later op de route plotseling weer op te duiken en je dan zo hartelijk te groeten dat je het idee hebt dat je een lang verloren vriend hebt teruggevonden, waar mensen je magnesium voor je benen geven, pleisters voor opkomende blaren, fruit of een vriendelijk woord, elkaar als vanzelfsprekend helpen, zich ook ongerust maken als je plotseling van de route bent verdwenen, je dingen over jezelf vertelt die je normaal nooit doet, wat de camino intens, maar gek genoeg ook vluchtig maakt, want je woorden waaien weg in de wind, waar de kilo’s van je afvallen terwijl je eet als dokwerker, je in de middag een herberg binnenloopt en gelukzalig achter een glas wijn gaat zitten, het leven teruggebracht is tot slapen, lopen en eten en je merkt dat die eenvoud zo weldadig is dat je deze ruimte mee terug wilt nemen, weet dat het niet kan en je daardoor al heimwee krijgt en op de camino wilt blijven terwijl je er nog niet eens vanaf bent.