Bahnhof

Natuurlijk verdwaalde ik met mijn gele ov-fiets in de achterbuurten van Zaandam. Na een opbreking - ook daar ligt elke straat of brug zo'n beetje open - gaf ik het op. Op het moment dat ik naar de man liep was ik me bewust van mijn jas en laarzen. Ik dacht: als hij me maar niet de Do-ist-der-Bahnhof-treatment geeft. 
De man was alleraardigst, al was hij aan het stuiteren van de drugs. Grote ogen, op en neer dansend op de ballen van zijn voeten legde hij me uit hoe ik naar het station zou kunnen komen. Nog voor ik helemaal opgelucht kon ademhalen sloot hij af met: 'En dan is het immer genadeaus.'