Het moest maar.
Voor de zekerheid schreef ik de steekwoorden op, maar ik had ze niet nodig. Ik barstte los in een tirade van 'waaroms,' en hoe het allemaal anders had gekund.
Maar dat had het dus niet.
Want het huisnummer ontbrak in de informatie.
Ze wisten in eerste instantie niet dat het om een bruin huisje ging.
Het was een noodgeval, de oude man lag bekneld in zijn opklapbed.
Ze hadden het licht ook op zichzelf geschenen (had ik niet gerealiseerd).
De agent bleef superrustig en aardig. Het mooiste was dat hij zei dat hij normaal gesproken alleen maar zijn excuus aanbood als hij in zijn ogen iets fout had gedaan, en dat had hij niet, maar toch wilde hij nu wel zijn verontschuldigingen aanbieden. Ik was om. Met zulke mannen kan je de oorlog winnen.
Misschien zelfs ook weer mijn nachtrust.