blinde vlek

Ik wilde schilderen zoals H dat deed. Of hij het mij misschien kon leren? On-mo-ge-lijk!
De verontwaardiging was groot. Portretten waren het allermoeilijkste wat er maar was. Dat konden maar weinig mensen. Ik knikte instemmend. Hij bleef maar zeggen dat het niet kon en dat ik gek was. Dat bleef ik hardnekkig negeren en benadrukte dat hij geniaal was en ik er toch niks van zou bakken (terwijl ik dacht: wacht jij maar eens even af) maar het wel wilde doen. Toen hield het gestribbel op. Ik moest dan maar een foto uitkiezen. 
'NEE! Die is veel te moeilijk!'
'Deze dan?'
'Ook niet! Je moet er een en profil hebben.'
Had ik niet. 
Dus werd het een moeilijke.
Ik was lekker bezig en leerde trucjes van de meester, waarvan ik de meeste overigens al kende. Maar ik zat er met mijn neus bovenop als hij mijn kwast afpakte om iets te laten zien.
H maakte het rechteroog. Ik had een mooie linker die er echter totaal niet bij paste en toen ik zag hoe hij ogen deed, wilde ik dat ook proberen. Nog niet gelukt. Vlekken gaan me echter goed af.