laatste keer

Het waren bijzondere weken, die laatste van Boekhandel Schimmelpennink. Vaste klanten kwamen met bloemen, kaarten en vooral goede flessen wijn, omdat de boekhandelaar ergens had geschreven dat die nooit duurder dan 2,99 mocht zijn. Ik profiteerde daar goed van. Na elke werkdag werd een fles opengetrokken. Ik hield de winkel op orde door onvermoeibaar boeken op te schuiven en lege planken te maskeren met wat er maar voor handen was. Een hoge hoed, ansichtkaarten, portretten van dode schrijvers, vaasjes met bloemen. Omdat het de boekhandelaar beviel - hij had erg tegen de aftakeling opgezien - kon ik mijn goddelijke gang gaan. Ik zette de hele winkel naar mijn hand. Thematafels met mooie (lees dure) boeken die onmiddellijk werden verkocht, de etalage en het rek buiten waar ik prentenboeken op kleur zette zodat je er niet langs kon lopen zonder te denken: hé! En toen de grote tafel in het midden van de winkel niks meer voorstelde, het alfabet was losgelaten, begon ik met de heiligheidschennis. Ik zette literatuur op kleur. Van een rommeltje werd het plotseling een aantrekkelijke eenheid. 
Doordat ik die 10.000 boeken allemaal in mijn handen had gehad, schiep dat nog een extra band. Afgelopen zaterdag was de laatste keer. Met de vaste nazit borrelden we nog één keer en met een kleiner groepje aten we pizza's en maakten we knallende ruzie zodat we niet huilend voor de laatste keer de deur achter ons dicht hoefden te doen.