Om 07.15 verliet ik zonder spijt de Airbnb in Girona. Als je de badkamer deelt met je gasten, vind ik het wat bevreemdend om een beugel te zien drijven in het kommetje pal naast de wastafel.
En dat ik in mijn tuinhuis mijn hand in de stortbak moet steken om door te trekken, ala, maar als gast proberen het water met schuim te ontwijken, is toch een ander verhaal.
Ik kon weg. Wat een feest. Niet weten waar ik de nacht zou doorbrengen. Geloof dat dat een van de leukste dingen van de camino is.
Met mijn nieuwe stokken, waarvan ik binnen drie uur ongemerkt een onderdeel verloor, tikte ik mijn weg door de stad.
De vrouw van de toeristeninformatie had gezegd dat het pad weliswaar naast de weg liep, maar dat het een hele rustige was. Ik weet niet hoe lang geleden zij er voor het laatst liep.
Toen het pad eindelijk afboog, stopte er een man van circa zestig. Of ik alleen was? O, en was ik dan niet bang?
'Waarvoor?' vroeg ik, 'Voor u?'
Net een tintje te erg gebleekte tanden werden getoond. Ik voegde er nog even aan toe dat ik groot was en mijn stokken bij me had. Ik tikte ze even demonstratief tegen elkaar. Hij knikte bewonderend. Of geïntimideerd, dat kon ik niet zien vanwege de zonnebril.
Er volgde een geanimeerd gesprek dat net te lang doorging om van goede intenties zijnerzijds te kunnen spreken. Ik kapte het af en liep verder, tevreden over mijn Spaans.
Na 20 kilometer was ik stuk. Ik ging een bar binnen, de vrouw wilde weten of ik ging eten, ik zei dat ik dat nog niet wist, bestelde thee en voelde het risico op een flauwte. Te veel zon gehad, ondanks de liters water die ik dronk. Ik ging op zoek naar een hotel. De barvrouw, type eerst schelden dan langzaam aardig worden als het volk oké blijkt te zijn, hielp me aan een geweldige b&b, op zo'n vijf (dus tien) minuten lopen vanaf haar bar.
Zij belde wel even en regelde het voor me.
Toen wilde ik wel eten. Opgekikkerd vertrok ik naar Maite, werd onthaald met twee kussen, kreeg een eigen beugelloze badkamer toegewezen, een hele zolder zonder deur waar op elk moment toch plotseling de eigenaar doorheen kon komen, en een boomgaard waar ik de volgende ochtend ontbijt zou krijgen. Ik kwam niet op het woord hemel in het Spaans, maar ze begreep het heel goed, en dompelde mezelf onder in bad.
En dat ik in mijn tuinhuis mijn hand in de stortbak moet steken om door te trekken, ala, maar als gast proberen het water met schuim te ontwijken, is toch een ander verhaal.
Ik kon weg. Wat een feest. Niet weten waar ik de nacht zou doorbrengen. Geloof dat dat een van de leukste dingen van de camino is.
Met mijn nieuwe stokken, waarvan ik binnen drie uur ongemerkt een onderdeel verloor, tikte ik mijn weg door de stad.
De vrouw van de toeristeninformatie had gezegd dat het pad weliswaar naast de weg liep, maar dat het een hele rustige was. Ik weet niet hoe lang geleden zij er voor het laatst liep.
Toen het pad eindelijk afboog, stopte er een man van circa zestig. Of ik alleen was? O, en was ik dan niet bang?
'Waarvoor?' vroeg ik, 'Voor u?'
Net een tintje te erg gebleekte tanden werden getoond. Ik voegde er nog even aan toe dat ik groot was en mijn stokken bij me had. Ik tikte ze even demonstratief tegen elkaar. Hij knikte bewonderend. Of geïntimideerd, dat kon ik niet zien vanwege de zonnebril.
Er volgde een geanimeerd gesprek dat net te lang doorging om van goede intenties zijnerzijds te kunnen spreken. Ik kapte het af en liep verder, tevreden over mijn Spaans.
Na 20 kilometer was ik stuk. Ik ging een bar binnen, de vrouw wilde weten of ik ging eten, ik zei dat ik dat nog niet wist, bestelde thee en voelde het risico op een flauwte. Te veel zon gehad, ondanks de liters water die ik dronk. Ik ging op zoek naar een hotel. De barvrouw, type eerst schelden dan langzaam aardig worden als het volk oké blijkt te zijn, hielp me aan een geweldige b&b, op zo'n vijf (dus tien) minuten lopen vanaf haar bar.
Zij belde wel even en regelde het voor me.
Toen wilde ik wel eten. Opgekikkerd vertrok ik naar Maite, werd onthaald met twee kussen, kreeg een eigen beugelloze badkamer toegewezen, een hele zolder zonder deur waar op elk moment toch plotseling de eigenaar doorheen kon komen, en een boomgaard waar ik de volgende ochtend ontbijt zou krijgen. Ik kwam niet op het woord hemel in het Spaans, maar ze begreep het heel goed, en dompelde mezelf onder in bad.
RSS-feed
