De radio meldt dat seriemoordenaar S is opgepakt. Ik ken hem! Ik heb een uur naast hem gezeten voor een instructie. Na zijn uitleg ging hij me opeens bevragen, maar op zo'n manier dat je het onmogelijk een gesprek zou kunnen noemen. Hij wilde alles weten over mijn schrijven. Hij stelde interessante vragen, toch bleef ik haken aan zijn gezichtsuitdrukking. Die was volkomen leeg. Bij elke vraag die hij stelde voelde ik me ongemakkelijker, maar ik bleef antwoord geven en me afvragen wat er met deze man aan de hand was. Hij toonde totaal geen gevoel, hoewel zijn vragen empatisch waren. Ik heb daar lang over nagedacht. Over die tegenstrijdigheid. Mijn conclusie was uiteindelijk dat hij autistisch was, geen seriemoordenaar die na afloop zijn slachtoffer in stukjes hakte en in een vuilniszak stopte. Maar toen ik het hoorde, verbaasde me dat helemaal niets. Ik was de dans ontsprongen. Die man had mijn adres, wist van alles van mij en hij had mij godzijdank niet als slachtoffer uitgekozen. Ik vroeg me ook wel even af waarom eigenlijk niet... (net zoals Sonja Barend en Hanneke Groenteman die geen #metoo op hun FB-pagina konden zetten).
Moest ik alleen nog even verifiëren of de seriemoordenaar inderdaad S was. Wat mij sterkte was het feit dat er niet zoveel mannen Sonny heten. 's Middags zag ik de krant.
Het bleek een Sjonnie te zijn.
Moest ik alleen nog even verifiëren of de seriemoordenaar inderdaad S was. Wat mij sterkte was het feit dat er niet zoveel mannen Sonny heten. 's Middags zag ik de krant.
Het bleek een Sjonnie te zijn.
RSS-feed
