en niet de leukste

Vanmiddag kocht ik nog een kaartje voor Wende in de Stadsschouwburg. Ik nam de nodige trappen naar het balkon. Ik zat aan het einde van de rij en moest opstaan voor een vrouw die bepakt en bezakt naast mij neerviel. Een fris pottenkapsel, overhemd en kistjes. Een type dat je, mocht je een vraag over wat dan ook stellen, meteen haar hele levensverhaal vertelt. Inclusief alle zijpaden. 
Ze zat, maar ze moet er weer uit, want ze moest even eten. Ik dacht waarom heb je dat dan niet eerst even gedaan. Maar dat was vast te praktisch gedacht. 
Toen ze terugkwam stonk ze uit haar mond, maar wilde wel graag met mij praten. Een lastige combinatie vond ik dat. Ik kreeg alles te horen over We are public (maandabonnement van 19,- en dan kun je naar alle soorten voorstellingen). Ze zat bedolven onder een sporttas, een papieren zak waar haar eten in had gezeten, en een handtas. Er bleef verdomd weinig ruimte over op de gezamenlijke bank, dus stelde ik voor dat ze haar tassen aan de zijkant te zetten. Een heel goed idee, maar ze moest het flesje wijn wel bij zich houden. Op zich vond ik het een originele manier van naar het theater gaan, maar toen halverwege de voorstelling de zure lucht van de te goedkope wijn me tegemoetkwam, kreeg ik andere gedachten.