Deze keer had ik me heilig voorgenomen om wel een bar in te gaan, hoe moeilijk ik dat ook vind. Op Gotland liep ik eindeloos door Visby op zoek naar een kroeg, maar als ik dan een leuke zag met veel knappe mensen, durfde ik niet naar binnen. Mijn gedachten gaan dan aan de gang met: wat doe je dan als je aan de bar staat, welke kant kijk je op, krijg ik wel aanspraak, hoe doe je net alsof je de tijd van je leven hebt in je eentje... enz, enz.
Maar nu moest het gebeuren.
Het duurde een half uur voor ik ergens naar binnen durfde. Ik had geluk, ik liep precies gelijk op met drie Engelsen. Een liet me voor. Toen kreeg ik pech. Zij pakten de krukken aan de lange kant van de bar, zodat ik tot de kopse kant veroordeeld was. Naast de hapjes.
Ik verwachtte aanspraak. Die kwam niet. Ik had naar ze toe kunnen gaan om ze te feliciteren met de voetbaloverwinning. Ik deed het niet. Ik zette het op een zuipen.
Wie bedacht de belachelijke uitspraak nieuwe ronde nieuwe kansen?