geluk is niet altijd een contrastgevoel

Omdat het om mijn heup ging hadden we ingeschat dat mijn claustrofobie wel mee zou vallen. Ik liet de blinddoek achterwege. Het brancard ging verder en verder het apparaat in. Voor het eerst van mijn leven zag ik echt hoe onwaarschijnlijk dicht de rand op mijn neus zat en hapte naar adem. Zo snel als ik kon drukte ik op het alarm. Tergend traag gleed het brancard weer naar buiten. Er werd een handdoek op mijn ogen gelegd en ik mocht weer. Toen was het zaak mijn gedachten in het gareel te krijgen. Ik was vergeten mezelf van tevoren te programmeren, en zo halverwege die opgejaagde gedachten weer de goede kant op krijgen vergde nogal wat. 
Maar het lukte. 
Het brancard gleed weer uit het apparaat. Mijn hart uit mijn lijf. Normaal krijg ik een infuus, maar deze keer was het blijkbaar één lading contrast die van tevoren ingespoten werd. Ik probeerde met mijn linkerhand in de lucht afleiding te zoeken en vroeg hoe lang het nog duurde. 'Een kwartiertje,' zei de vrouw. De andere laborant begreep het beter, liep om, pakte mijn hand en zei: 'Heel eventjes nog.'
Toen werd ik het apparaat weer ingeschoven en ging het kwartiertje in. ​