De laatste dag gooiden we onze pennen in de lucht en mochten we van onszelf de hele dag wandelen. Dat was zo'n beetje de beste beslissing van de week. We zouden zes en een half uur lopen en daalden de berg af om door een sprookjesbos te lopen. Wel heftig dalen. Maar het gaf niet, want we zouden halverwege lunchen en via een andere weg terug.
Het restaurant met waanzinnig uitzicht, bereikbaar via een steile trap, werd beheerd door een roodharige heks. Vanachter haar raam maakte ze wilde gebaren. We kregen het idee dat ze geen zin had om iets voor ons te bereiden. Weer naar beneden waar vlak naast het pad minimaal vijf grote honden hun longen uit hun lijf blaften.
Met behulp van een af en toe werkende telefoon probeerden we de route te vinden. We twijfelden links of rechts. Mijn gevoel zei rechts. We gingen links. Draaiden toch om, om mijn gevoel serieus te nemen en voelden ons kiplekker. Overtuigd dat we op de goede weg zaten, blaatte ik nog dat mijn richtingsgevoel in de stad waardeloos is, maar in de natuur fenomenaal omdat ik in een bos opgroeide.
Niet heel veel later stonden we precies op dat punt waar we niet wilden zijn.
Het restaurant met waanzinnig uitzicht, bereikbaar via een steile trap, werd beheerd door een roodharige heks. Vanachter haar raam maakte ze wilde gebaren. We kregen het idee dat ze geen zin had om iets voor ons te bereiden. Weer naar beneden waar vlak naast het pad minimaal vijf grote honden hun longen uit hun lijf blaften.
Met behulp van een af en toe werkende telefoon probeerden we de route te vinden. We twijfelden links of rechts. Mijn gevoel zei rechts. We gingen links. Draaiden toch om, om mijn gevoel serieus te nemen en voelden ons kiplekker. Overtuigd dat we op de goede weg zaten, blaatte ik nog dat mijn richtingsgevoel in de stad waardeloos is, maar in de natuur fenomenaal omdat ik in een bos opgroeide.
Niet heel veel later stonden we precies op dat punt waar we niet wilden zijn.
RSS-feed
